اصل سوره آمده‌است؛ يعنى اگر سوره مكّى است برخى آيات آن مدنى و اگر سوره مدنى است برخى آيات آن مكّى است. البته با تتبّعى كه انجام گرفته خلاف اين نظر اثبات مى‌شود؛ يعنى هر سوره‌اى كه مكّى است تمام آن مكّى است و هر سوره‌اى كه مدنى است تمام آن مدنى است.[1] در اينجا براى مثال به يك نمونه اشاره مى‌شود:

گفته‌اند در سوره توبه- كه مدنى است- آيه‌هاى‌ «ما كانَ لِلنَّبِيِّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَ لَوْ كانُوا أُولِي قُرْبى‌ ... ... إِنَّ إِبْراهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ؛[2] بر پيامبر و كسانى كه ايمان آورده‌اند سزاوار نيست كه براى مشركان- پس از آنكه بر ايشان آشكار گرديد كه آنان اهل دوزخند- طلب آمرزش كنند، هر چند خويشاوند [آنان‌] باشند ...... راستى، ابراهيم، دلسوزى بردبار بود» هنگام وفات ابوطالب در مكه و زمانى كه پيامبر صلى الله عليه و آله به او وعده داد تا براى آمرزش وى دعا كند، نازل شده است.

اين گفته از كسانى است كه سعى برآن دارند تا ابوطالب را موقع وفات، كافر بشمارند. (التبه در جاى خود، واهى و مُغرضانه بودن اين پندار را ثابت نموده‌ايم.) صحيح همان است كه طبرسى در تفسير خود آورده و نزول اين آيه را موقعى دانسته كه گروهى از مسلمانان پس از فتح مكه از پيامبر صلى الله عليه و آله خواستند تا اجازه فرمايد براى پدران مشرك خود طلب استغفار كنند. آنگاه اين آيه نازل شد و به‌طور صريح از اين‌كار منع نمود.[3]

[1] . التمهيد فى علوم القرآن؛ ج 1، ص 237 و 169.

[2] . توبه، 114 و 113.

[3] . تفسير طبرسى؛ ج 5، ص 76.