نامه‌هاى عبرى را براى پيامبر صلى الله عليه و آله بخواند و پاسخ بنويسد. زيدبن‌ثابت بيش از ديگر اصحاب، ملازم پيامبر صلى الله عليه و آله در امر نوشتن بود و بيشتر نامه‌نگارى مى‌كرد.[1] بنابراين عمده‌ترين كاتبان وحى؛ على‌بن‌ابى طالب، ابىّ‌بن‌كعب و زيدبن‌ثابت بودند و ديگر كاتبان وحى، در مرتبه دوم قرار داشتند.

ابن اثير مى‌گويد: «يكى از ملتزمين حضور در امر كتابت، عبداللَّه‌بن‌ارقم زهرى بود. او عهده‌دار نامه‌هاى پيامبر صلى الله عليه و آله بود، ولى عهده‌دار معاهده‌ها و صلح‌نامه‌هاى پيامبر صلى الله عليه و آله، على‌بن‌ابى طالب بود». او مى‌گويد: «از جمله كاتبان كه احياناً براى پيامبر صلى الله عليه و آله كتابت مى‌كردند؛ خلفاى ثلاثه، زيدبن‌عوام، خالد و أبان دو فرزند سعيدبن‌العاص، حنظله اسَيدى، علاءبن‌حضرمى، خالدبن‌وليد، عبدالله‌بن‌رواحه، محمدبن‌مسلمه، عبدالله‌بن‌ابى سلول، مغيرةبن‌شعبه، عمروبن‌العاص، معاويةبن‌ابى سفيان، جهم يا جهيم‌بن‌صلت، معيقب‌بن‌ابى فاطمه و شرحبيل‌بن‌حسنه بودند».

ظاهراً اين افراد از جمله كسانى بودند كه در ميان عرب آن روز با سواد بودند و خواندن و نوشتن مى‌دانستند و در مواقع ضرورت، گاه و بى گاه حضرت براى نوشتن از آنان استفاده مى‌كردند؛ ولى كاتبان رسمى سه نفر ياد شده و ابن ارقم بودند. ابوعبدالله زنجانى تا بيش از چهل تن را جزء كاتبان وحى شمرده‌[2] كه ظاهراً هنگام ضرورت از وجود آنان استفاده مى‌شد.

شيوه كتابت در عهد رسالت بدين‌گونه بود كه بر هرچه يافت مى‌شد و امكان نوشتن روى آن وجود داشت، مى‌نوشتند؛ مانند:

1. عُسُب: (جمع عَسِيب) جريده نخل، چوب وسط شاخه‌هاى درخت خرما كه برگهاى آن‌را جدا مى‌ساختند و در قسمت پهن آن مى‌نوشتند؛

2. لِخاف: (جمع لَخْفه) سنگ‌هاى نازك و سفيد؛

[1] . مصاحف سجستانى؛ ص 3.

[2] . تاريخ القرآن؛ ص 21- 20.