مبدأ هستى‌

سوگند به ذات حق با دو عنوان در قرآن مطرح شده: «اللَّه» و «ربّ».

«... وَ اللَّهِ رَبِّنا ما كُنَّا مُشْرِكِينَ» (انعام/ 23)

«... وَ رَبِّي إِنَّهُ لَحَقٌّ ...» (يونس/ 53)

قرآن، شريعت حق و آورنده آن‌

«وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ» (يس/ 2)

«وَ الْكِتابِ الْمُبِينِ» (دخان/ 2) (منظور از كتاب شريعت حق است.)

«لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ»[1] (حجر/ 72)

فرشتگان‌

سوگند به فرشتگان كه مدبّر جهان هستى و در خدمت انسانند نيز در قرآن آمده است.

«وَ الصَّافَّاتِ صَفًّا فَالزَّاجِراتِ زَجْراً ...» (صافات/ 1- 3)

«فَالْمُقَسِّماتِ أَمْراً» (ذاريات/ 4)

انسان و صفات درونى او

«وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها» (شمس/ 7 و 8)

[1] . بنابر آنكه اين سخن، گفتار خداوند و خطاب به پيامبر اسلام باشد. به گفته ابن‌عباس:« خداوند آفريده‌اى را نيافريده كه گرامى‌تر از پيامبر اسلام باشد؛ بنابراين به جان كسى جز حضرت محمد( ص) سوگند ياد نكرده است».( مجمع البيان؛ ج 6، ص 342)؛ ولى صاحب كشاف آن‌را گفتار فرشتگان و خطاب به حضرت لوط دانسته است.