گونه‌اى بازگو كرده‌اند كه از قداست مقام نبوت مى‌كاهد و آن جلالت و عظمتى كه قرآن براى حضرت مريم و فرزندش قائل شده به چشم نمى‌خورد.

در انجيل متى و لوقا، مريم را نامزد يوسف نجّار مى‌دانند كه پيش از رفتن به خانه شوهر به حضرت مسيح حامله شد، سپس يوسف در خواب آگاه گرديد و دستور يافت تا مريم را به خانه برده و با او همبستر نشود تا آنگاه كه مسيح را بزايد.

طرح يك پرسش‌؛ با تعمق در داستانهاى قرآن ممكن اين سؤال مطرح شود كه چرا در داستانهاى قرآنى تنها انبياى شناخته شده در خاورميانه مطرح شده‌اند و از انبياى ديگر و رجال مناطق ديگر خبرى نيست؟ برخى خواسته‌اند چنين توجيه كنند كه انبياء، برخاسته از همين منطقه‌اند و اساساً بشريت از همين‌جا نشأت گرفته و سپس به جاهاى ديگر رفته است.

در پاسخ به اين پرسش بايد گفت كه هدف از قصّه، عبرت آموزى شنوندگان است تا از آنچه باور دارند و براى آنان روشن است، درس بگيرند؛ لذا بايد در باب خطابه- كه روى سخن با عامه مردم است و غرض، ارشاد و هدايت آنان مى‌باشد- از مقدماتى استفاده شود كه مقبول آنان و برايشان روشن باشد. اكنون روى سخن در قرآن با عرب است و امتهايى كه در كنار عرب قرار گرفته‌اند، يهود و نصارى هستند؛ لذا بايد از كسانى با آنان سخن گفت كه مورد شناخت آنان باشد. سخن گفتن از رجالى كه شناخته شده نيستند فاقد اثر است. به‌علاوه سخن گفتن از پيامبرانى كه حتى نزد امتهايشان مجهول باشند- مانند: زرتشت كه هنوز شناخته شده نيست و مجوسيان نيز به درستى از وى شناختى ندارند و يك پيامبر ماقبل تاريخ به شمار مى‌رود- چه سودى مى‌تواند داشته باشد؟ لذا سرودن سرگذشت چنين پيامبرانى، نزد شنونده، به سرودن خيال بيشتر شبيه‌