اتمام حجت سيد الشهداء عليه السّلام با ياران‌

(1) علىّ بن حسين [عليه السّلام‌] مى‌فرمايد: بعد از اينكه عمر بن سعد برگشت، دم غروب بود كه حسين يارانش را جمع كرد، من مريض بودم خودم را نزديك حسين رساندم تا [سخنانش‌] بشنوم، شنيدم پدرم به يارانش مى‌گفت: ستايش مى‌كنم به بهترين ستايش خدايى را كه برتر و بلند مرتبه است و در راحتى و سختى او را سپاس مى‌گويم، خدايا تو را سپاس مى‌گويم از آنكه ما را با نبوت [فرستادن پيامبرت‌] گرامى داشته‌اى و قرآن را به ما آموختى و ما را در دين فقيه و دانا نموده‌اى و گوشها و چشمها و قلبها را براى ما قرار داده و ما را از مشركين قرار نداده‌اى.

من يارانى برتر و بهتر از ياران خويش، و أهل بيتى نيكوكارتر و پرهيزكارتر از اهل بيت خود نمى‌شناسم، خداوند به همه شما جزاى خير عطا كند.

آگاه باشيد، گمان مى‌كنم فردا روز [برخورد] ما با اين دشمنان است. آگاه باشيد، نظرم اينست كه شما همگى با آزادى برويد. از ناحيه من عهدى بر گردن شما نيست.

شما را [تاريكى شب‌] [از ديد دشمن‌] مى‌پوشاند، آن را مركب خود قرار دهيد [و برويد].[1] هر مردى از شما دست يكى از مردان أهل بيتم را بگيرد، و در آباديها و شهرهايتان پراكنده شويد، تا اينكه خداوند گشايشى ايجاد كند. اين قوم [سپاه عمر

[1] تاريخ طبرى، 5/ 418، به نقل از حارث بن حصيره از عبد الله بن شريك عامرى از على بن حسين عليه السّلام و ارشاد، 2/ 91، با كمى تغيير و مقاتل الطالبيين، 74، به نقل از أبى مخنف از عبد الرحمن بن جندب از عقبة بن سمعان، همراه با تغيير و حذف.