قال‌: و في بعض الأحاديث القدسيّة: أيّما عبد أطلعت على قلبه فوجدت الغالب عليه التمسّك بذكري تولّيت سياسته و كنت جليسه و محادثه و أنيسه ..

همچنين ابن فهد از كعب الاحبار نقل كرده كه گفت: در بعضى از احاديث قدسى آمده: من به قلب هر بنده‌اى آگاه شوم و ببينم كه بيشتر متمايل به ذكر من مى‌باشد، متصدى اداره امور زندگى او مى‌گردم، جليس او مى‌شوم.

قال اللَّه تعالى‌: أهل طاعتي في ضيافتي، و أهل شكري في زيارتي، و أهل ذكري في نعمتي، و أهل معصيتي لا أيئسهم من رحمتي، إن تابوا فأنا حبيبهم، و إن مرضوا فأنا طبيبهم، اداويهم بالمحن و المصائب لاطهّرهم من الذنوب و المعائب ..

باز هم ابن فهد در همان كتاب (يعنى عدة الداعى) از كعب الاحبار روايت كرده كه گفت: خداوند فرموده: كسانى كه اهل طاعت من هستند، در ضيافت من مى‌باشند و كسانى كه اهل شكر من هستند، هميشه در زيارت من هستند و كسانى كه اهل ذكر من هستند، در نعمت من مى‌باشند و اگر اهل معصيتم هم توبه كنند، آنها را هم مايوس نمى‌كنم. پس اگر آنها پس از توبه مريض شوند، من طبيب آنها هستم و آنها را معالجه مى‌كنم. آنها را به رنجها و مصائب درمان مى‌كنم تا از گناهان و عيوب پاكشان سازم.