زبير را به خاطر ردّ آن كشته‌اند چگونه مزخرف تواند بود؟ اما اين كه گفتى من تو را به كام شير افكندم، تو خود خويشتن را به كامش افكنده‌اى. و اما آميختن و هماهنگ ساختن شام با عراق، بر پايه حق بهتر از جدايى و ناهماهنگى آن دو بر شالوده باطل است. و اما اين كه گفتى: على عثمان را كشته، به خدا سوگند كه تو را چيزى جز تيرى در تاريكى كه نهانى از راهى دور افكنده شود[1]، به دست نباشد، ولى تو به دنيا گراييده‌اى و چيزى از روزگار سعد بن ابى وقاص در دلت در خلجان است.

چون گفتگوهاى اين دو مرد را به معاويه گزارش كردند، به دنبال جرير فرستاد و او را بيازرد (و ملامت كرد)[2] كه پاسخى را كه مردم شام به وى داده‌اند درنيافته است.

نامه شعرى جرير به شرحبيل‌

جرير به شرحبيل (به زبان شعر چنين) نوشت:[3]

شرحبيل، اى پسر سمط، از هوى پيروى مكن كه دنيا براى تو جاى دين را نتواند گرفت و همسنگ آن نباشد.

و به پسر حرب‌[4] بگو كه تيرى كه امروز به هدف افكنده اصابت نمى‌كند، و اميد او را از خود قطع كن.

اى شرحبيل، حق كوشش خود را كرده (و آشكار شده) و به راستى، پوست دبّاغى شده از فساد محفوظ است (و كار نيازى به تحقيق ندارد، خود را آلوده مكن).

پس لختى درنگ كن و به چيزى كه ما از آن بر تو بيم داريم پيشدستى مكن و

[1] آيه 53 از سوره سبا و سخنان مفسران در آن باب.( مراد اينكه بدون دليل و مدركى روشن چنين ادعايى را پذيرفته‌اى.- م.)

[2] متن از روى شنهج« فزجره» و در اصل‌[ فزجوه‌].

[3] در شنهج‌[ و كتب كتاب لا يعرف كاتبه الى شرحبيل يقول نامه‌اى از نويسنده‌اى ناشناس به شرحبيل نوشته شد كه مى‌گويد:].

[4] معاويه.