تو آمين گويم، و من دعا كنم و تو آمين گويى. او گفت: چه دعايى به درگاه خدا كنيم؟

ابراهيم عليه السّلام فرمود: براى مؤمنان گناهكار دعا كنيم. او گفت: نه، ابراهيم عليه السّلام فرمود: چرا؟

او گفت: زيرا من سه سال است كه دعايى به درگاه خداوند كرده‌ام و تاكنون هنوز اجابت نشده است، و من از خداوند متعال شرم دارم كه به درگاهش دعا كنم تا وقتى كه بدانم دعاى مرا اجابت فرموده.

ابراهيم عليه السّلام پرسيد: چه دعايى كرده‌اى؟ او گفت: روزى من در همين جا نماز مى‌خواندم كه پسر خوش‌منظرى را ديدم كه نور از پيشانيش پرتو افشان بود و گيسوانى داشت كه بر پشت سرش ريخته بود و رمه‌اى گاو در جلوى خود داشت كه گويى بدانها روغن ماليده بودند، و گله‌اى گوسفند هم با خود مى‌راند كه گويى پوستشان از گوشت و پيه انباشته بود. من از وضع آن جوان در شگفت شدم و از او پرسيدم: اى پسرك! اين گاو و گوسفندها از كيست؟ در پاسخ گفت: از ابراهيم است. بدو گفتم: تو كيستى؟ گفت: من اسماعيل، فرزند ابراهيم خليل الرحمن هستم. من آن روز به درگاه خداوند عزّ و جلّ دعا كردم و از او خواستم كه خليل خود را به من بنماياند. ابراهيم عليه السّلام فرمود: منم ابراهيم خليل الرحمن، و آن پسر فرزند من بوده است. آن مرد در اين هنگام گفت: ستايش از آن خدايى است كه دعاى مرا اجابت كرد. او سپس برخاست و دو گونه ابراهيم را بوسه زد و او را در آغوش گرفت و گفت: اينك برخيز و دعا كن تا من بر دعاى تو آمين گويم.

ابراهيم عليه السّلام براى مردان و زنان با ايمان و گنهكار از همان روز به درگاه خدا دعا كرد تا خدا آنها را بيامرزد و از آنها خشنود گردد و آن مرد نيز به دعاى ابراهيم آمين گفت. امام باقر عليه السّلام [در پى اين حديث‌] فرمود: و دعاى ابراهيم عليه السّلام به مؤمنان گنهكار از شيعيان ما تا روز قيامت خواهد رسيد.

شيوه امام سجّاد عليه السّلام هنگام قرائت آيه 18 سوره نحل‌

[592] على بن محمّد در حديث مرفوعى از حضرت على بن الحسين عليه السّلام روايت مى‌كند