شيطان با يك نفر است و او از دو نفر دورتر است. اى على! هر گاه فردى تنها به سفر رود گمراه است، و اگر دو نفر به سفر روند دو گمراه خواهند بود، و اگر سه نفر به سفر روند ديگر مجموعى به شمار مى‌روند. و در برخى روايات فرموده است كه مسافرانى به شمار مى‌آيند.

[466] حمّاد بن عيسى از امام صادق عليه السّلام روايت مى‌كند كه فرمود: در سفارشهاى لقمان به پسرش از جمله اين بود كه به او گفت: پسر عزيزم! در سفر، شمشير، كفش، عمامه، خيمه، مشك آب، سوزن و نخ و جوالدوز خود را همراه بردار، و از دارو آنچه به كار تو و همسفرانت مى‌آيد همراه خود داشته باش، و در كارها با همسفران موافق و همسو باش مگر در نافرمانى از خدا.

[467] سكونى از امام صادق عليه السّلام و او به نقل از پدرانش عليهم السّلام و ايشان از پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم روايت كرده‌اند كه فرمود: از شرافت مرد است كه چون به سفر مى‌رود توشه‌اش نيك برگزيند.

[468] عبد اللَّه بن سنان از امام صادق عليه السّلام روايت مى‌كند كه فرمود: شيوه على بن الحسين عليه السّلام اين بود كه چون آهنگ سفر حج و عمره مى‌كرد از بهترين توشه‌ها برمى‌گرفت؛ توشه‌هايى همچون بادام، شكر و قاووتهاى بوداده و شيرين شده.

در بى‌وفايى دنيا

[469] وليد بن صبيح مى‌گويد: روزى خدمت امام صادق عليه السّلام شرفياب شدم. آن حضرت چند جامه نزد من انداخت و فرمود: اى وليد! اينها را به همان تاى خود تا كن. من در برابر آن حضرت به پا خاستم و امام عليه السّلام فرمود: خداوند معلّى بن خنيس را رحمت كند. من گمان كردم كه امام عليه السّلام ايستادن مرا به ايستادن معلّى بن خنيس مانند كرده و به ياد او افتاده. امام سپس فرمود: أف بر اين دنيا، أف بر اين دنيا، همانا دنيا بلاكده‌اى است كه خداوند در آن، دشمنش را بر دوستش چيره مى‌گرداند و پس از آن سرايى در پيش است كه چنين نيست. عرض كردم: قربانت گردم اين سرا كجاست؟ فرمود: اين جا، و با دست‌