أَوْلادُهُمْ‌ ...[1]، و باز فرمود: وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‌ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا[2]، و اگر از چيزى از آن ترسيدى زندگى پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را به خاطر آور كه قوتش جو بود و شيرينى‌اش خرما و سوختش شاخه درخت خرما- آن هم در صورتى كه مى‌يافت- و هر گاه به مصيبتى گرفتار آمدى، به ياد بياور داغ رسول اكرم را كه خلايق هرگز به چنين داغى گرفتار نيامده‌اند.

سخنرانى پندآموزى از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم‌

[190] امام باقر عليه السّلام فرمود: از جابر بن عبد اللَّه شنيدم كه مى‌گفت: روزى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم بر ما گذر كرد و ما در انجمنى بوديم. حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم بر ناقه‌اش سوار بود. اين رويداد پس از زمانى بود كه حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از حجّة الوداع بازمى‌گشت. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم ايستاد و سلام كرد و ما هم پاسخ سلام او را داديم. سپس فرمود: چگونه است كه من مى‌بينم دوستى دنيا بر بسيارى از مردم چيره شده تا جايى كه گويى مرگ در اين دنيا براى ديگران ثبت شده و اين گروه، جاويدانند، و پندارى در اين جهان، حق بر ديگران بايسته شده، و تا جايى كه گويى از خبرهاى مرده‌هاى پيش از خود نه چيزى شنيده‌اند و نه ديده‌اند. راه آنان، همان راه مردم مسافر و در حال كوچ است كه مرگ بزودى به سراغ آنها آيد و خانه آنها گورشان گردد و ديگران ارثشان را بخورند. آنها چنين مى‌پندارند كه پس از مرگ ايشان جاودان خواهند ماند. هيهات هيهات، آيا پسينيان آنها از پيشينيانشان پند نمى‌پذيرند؟! آنها هر پند آموزى را كه در كتاب خدا بود نياموختند و در طاق نسيان نهادند، و از هر سرانجام بدى آسوده به سر بردند و از رويدادهاى سخت و حوادث مهلك نهراسيدند. خوشا به حال كسى كه ترس از خدا او را از ترس مردم بازداشت، و خوشا به حال كسى كه پرداختن به عيوب خود، او را از پرداختن به عيوب‌

[1]« اموال و اولاد ايشان تو را به شگفتى نيفكند»( سوره توبه/ آيه 55).

[2]« اگر زنان و مردانى از آنها را از يك زندگى خوش بهره‌مند ساخته‌ايم تو به آنها منگر»( سوره طه/ آيه 131).