هم نداريم چه رسد به آتش دوزخ. اين سخن را چند بار تكرار كرد تا خوردن تريد ممكن شد، و حضرت عليه السّلام دست خود را در آن برد و ما هم دست خود را در آن برديم و آن حضرت خورد و ما هم با او خورديم. سپس سفره را جمع كردند و حضرت عليه السّلام فرمود: اى غلام! براى ما چيزى بياور. طبقى خرما آورده شد و هنگامى كه من دست به داخل آن بردم دريافتم كه خرماست. عرض كردم: اصلحك اللَّه، اينك فصل انگور و ميوه است، امام عليه السّلام فرمود: آرى، اين خرماست! سپس فرمود: اى غلام! اين را ببر و چيزى ديگر بياور. او دوباره خرما آورد و من عرض كردم: اين هم خرماست؟ حضرت عليه السّلام فرمود:

همين خوب است.

توصيف سلوك پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و على عليه السّلام در برابر خدا و خلق‌

[175] معاوية بن وهب به نقل از امام صادق عليه السّلام مى‌گويد كه فرمود: از روزى كه خداوند پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را به پيامبرى برانگيخت تا هنگامى كه جان او را ستاند براى فروتنى در برابر خدا هرگز تكيه زده چيزى نخورد، و هرگز در مجلسى همنشين او دو زانوى حضرت عليه السّلام را نديد، و هرگز با كسى دست نداد كه دست خود را از دست او كشد مگر اينكه آن فرد خود مبادرت به دست كشيدن نمايد، و هرگز بدى را با بدى جبران نكرد، چه، خداوند مى‌فرمايد: ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ ...[1]، و او نيز چنين مى‌كرد، و هرگز سائلى را رد نكرد، اگر چيزى داشت مى‌بخشيد و گر نه مى‌فرمود: خدا به تو بدهد، و هرگز به حساب خدا نبخشيد و تعهّد نكرد مگر آنكه خداوند آن را پذيرفت و تأييد كرد، و اگر بهشت را هم به كسى مى‌بخشيد خداوند آن را مى‌پذيرفت و تأييد مى‌كرد. امام صادق عليه السّلام در ادامه فرمود: پس از او برادرش على- سوگند به آنكه جان او را ستاند- تا هنگام خروج از دنيا هرگز حرام نخورد، و بخدا سوگند اگر دو مسأله براى او پيش مى‌آمد كه هر دو طاعت از خداوند عزّ و جلّ بود، او بدان يك روى مى‌آورد كه براى بدنش‌

[1]« سخن بد آنان را به هر چه نيكوتر است پاسخ گوى»( سوره مؤمنون/ آيه 96).