موجب تفريط در عمل تا هنگام اجل مى‌شود و اگر آرزو نبود انسان حساب آنچه در آن است را مى‌دانست، و اگر انسان حساب آنچه در آن است را مى‌دانست بطور ناگهانى از وحشت و ترس مى‌مرد. و مغرور شدن باعث كوتاهى انسان در عمل مى‌شود[1].

شعبه‌هاى غضب‌[2]

غضب بر چهار شعبه است: تكبر و فخر و غيرت كاذب و تعصّب.

هر كس خود را بالا بگيرد به حق پشت مى‌كند. و هر كس فخر كند به فسق و فجور مبتلا مى‌شود، و هر كس غيرت كاذب نشان دهد بر گناهان اصرار مى‌ورزد، و هر كس را تعصّب بگيرد ظلم مى‌كند. و چه بد چيزى است در پل صراط كارى كه بين پشت كردن به حق و فسق و فجور و اصرار بر گناهان و ظلم باشد.

شعبه‌هاى طمع‌

طمع چهار شعبه است: خوشحالى و شادى بيش از حد و لجاجت و روى هم انباشتن‌[3].

خوشحالى نزد خداوند پسنديده نيست، شادى بيش از حد عجب است، و لجاجت بلايى است براى كسى كه او را مجبور به كشيدن بار گناهان كرده است. و روى هم انباشتن‌[4] لهو و بازى و مشغوليّت است و تبديل كردن چيزى كه پست‌تر است به چيزى بهتر مى‌باشد.

و اينها، نفاق و پايه‌ها و شعبه‌هاى آن است.

سنن الهى و توبه به درگاه او

خداوند بر بندگانش قاهر است. ياد او بلند و وجه او با جلالت است و هر چه خلق‌

[1] در كتاب تحف العقول عبارت چنين است: و مغرور شدن به دنيا و تفريط در آخرت و تفريط در عقب انداختن وعده‌ها به كوردلى مى‌كشاند. و اگر عمل نبود انسان حساب آنچه در آن است را نمى‌دانست.

[2] كلمه« حفيظه» به دو معنى آمده است: 1- غضب. 2- تعصّب در حفاظت چيزى.

[3] در تحف العقول: تكبر.

[4] در تحف العقول: تكبر.