هيچ مسأله مهمى و ناراحتى و مبارزه با شجاعى و فتح قلعه‌اى براى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله پيش نيامد مگر آنكه على عليه السّلام را بخاطر اطمينانى كه به او داشت و فضيلتى كه از او مى‌دانست پيش مى‌فرستاد.

(همچنين اصحاب شكى نداشتند در اينكه) على عليه السّلام عالمترين آنان به كتاب خدا و سنت پيامبرش است و نزد پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از همه محبوبتر است، و اينكه او وصىّ پيامبر صلى اللَّه عليه و آله است.

و اينكه او در هر روز و شبى با پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ورود و خلوتى داشت كه هر گاه سؤال مى‌كرد حضرت جواب عطا مى‌فرمود و هر گاه سكوت مى‌كرد حضرت ابتداء سخن مى‌گفت‌[1].

(و شكى نداشتند كه) على عليه السّلام بعد از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در علم و فقه به احدى نياز پيدا نكرد.

همه آنان به او احتياج داشتند، ولى او به احدى احتياج نداشت. او سوابق و مناقب و مطالبى از قرآن كه خدا در باره او نازل كرده بود داشت كه براى احدى از آنان نبود. و از همه آنان در بخشش دست و سخاوت نفس و شجاعت در جنگ‌[2] بالاتر بود.

هيچ خصلتى از خصال خير نبود كه برايش نظير و شبيه و همتايى در آن باشد همچنان كه در زهد در دنيا و اجتهادش چنين بود[3].

از جمله آنچه خداوند او را مخصوص آن كرده اينكه اوائل زندگى خود را براى مردم مطرح كرد و معلوم شد احدى از مردم در هيچ خيرى بر او سبقت نگرفته، و پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هرگز احدى را بر او امير قرار نداده و هرگز احدى در نماز بر او مقدّم نشده است‌[4].

جريان نماز ابو بكر

ابان مى‌گويد: گفتم: اى ابو سعيد، آيا پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به ابو بكر دستور نداد تا براى مردم نماز جماعت بخواند؟

[1]« ب» و هر گاه سكوت مى‌كرد بر آن حضرت املا مى‌فرمود.

[2]-« ب»: شجاعت قلب.

[3]« ب»: .... همتايى در دنيا و نه در جهاد و نه در پرهيزكارى و نه قوت در امر خداوند نداشت. از جمله آنچه خداوند او را به آن اختصاص داده اينكه در فضيلت بر مؤمنان اوّل همراه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فضيلت داشت.( يعنى:

در بين مسلمانان اوّليه بر ديگران ترجيح داشت، و نسبتش به آنان همچون پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بود.

[4]« ب»: هرگز اميرى را بر او فرمانده قرار نداده و امام جماعتى را در نماز امام بر او قرار نداده است.