آنان امت را از امر دينشان و حلال و حرامشان خبر مى‌دهند، و آنان را با امر و نهى واحد[1] به رضايت پروردگارشان راهنمايى مى‌كنند و آنان را از سخط او نهى مى‌كنند، و در بين آنان اختلاف و تفرقه و نزاعى نيست.

آخر آنان از اوّل آنان املاى من و دست خط برادرم على را تحويل مى‌گيرد و تا روز قيامت از يك ديگر به ارث مى‌برند.

همه اهل زمين در جهل و غفلت و سرگردانى و حيرت‌اند بجز آنان و شيعيان و دوستانشان.

آنان در چيزى از امر دينشان به احدى از امت احتياج ندارند، ولى امت به آنان احتياج دارند.

آنان هستند كه خداوند در كتابش آنان را قصد كرده‌[2] و اطاعت آنان را به اطاعت خود و رسولش مقرون ساخته و فرموده است: أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ‌[3]، يعنى: «از خدا و پيامبر و اولى الامر از خود اطاعت كنيد».

سخن معاويه در باره گمراهى امّت و كمى مؤمنين‌

عبد اللَّه بن جعفر مى‌گويد: معاويه رو به امام حسن و امام حسين عليهما السّلام و ابن عباس و فضل بن عباس و عمر بن ابى سلمه و اسامة بن زيد كرد و گفت: همه شما گفته‌هاى عبد اللَّه بن جعفر را قبول داريد؟ گفتند: آرى.

گفت: اى پسران عبد المطلب، شما مسأله بزرگى را ادعا مى‌كنيد و به دليل‌هاى قوى استدلال مى‌نماييد اگر حق باشد!! و شما در باطن مسأله‌اى را معتقديد كه در ظاهر آن را پنهان مى‌كنيد و مردم در باره آن در غفلتى كور بسر مى‌برند.

[1] يعنى سخن همه‌شان يكى است.

[2]« ج»: و حضرت در اينجا آيه‌اى از قرآن را كه در باره آنان نازل شده ترك نكرد و همه را ذكر كرد.

[3] سوره نساء: آيه 59.