حضرت فرمود: «من دوازده نفر از امامان گمراهى را ديدم كه از منبرم بالا مى‌رفتند و پائين مى‌آمدند و امّتم را بصورت قهقهرى به عقب بر مى‌گردانيدند. در ميان آنان دو نفر از دو طايفه مختلف قريش يعنى «تيم» و «عدى» و سه نفر از بنى اميّة و هفت نفر از فرزندان حكم بن ابى العاص بودند»[1].

و نيز از آن حضرت شنيدم كه مى‌فرمود: «هر گاه فرزندان ابى العاص به سى نفر برسند كتاب خدا را فريب مردم و بندگان خدا را غلام و كنيز و اموال الهى را ثروت اتخاذ مى‌كنند».

نصب و تعيين دوازده امام عليهم السّلام‌

اى معاويه، من از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيدم كه بر فراز منبر- در حالى كه من و عمر بن ابى سلمة و اسامة بن زيد و سعد بن ابى وقاص و سلمان فارسى و ابو ذر و مقداد و زبير بن عوام مقابل آن حضرت بوديم‌[2]- فرمود: «آيا من نسبت به مؤمنين از خودشان‌[3] صاحب اختيارتر نيستم»؟ گفتيم: بلى، يا رسول اللَّه. فرمود: «آيا همسران من مادران شما نيستند»؟ گفتيم:

بلى، يا رسول اللَّه. فرمود: هر كس من صاحب اختيار او هستم على صاحب اختيار اوست‌[4]

[1]« ج»: حضرت فرمود:« امت من دوازده امام گمراهى خواهند داشت كه همه آنها گمراه و گمراه‌كننده‌اند.

دو نفر از قريش و ده نفر از بنى اميّه‌اند. بر عهده آن دو نفر از قريش مثل گناهان همه دوازده نفر است».

سپس پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آن دو نفر و نيز ده نفر را نام برد.

در كتاب احتجاج طبرسى عبارت چنين است: امت من دوازده امام گمراهى خواهند داشت كه همه آنان گمراه و گمراه‌كننده‌اند. ده نفر از بنى اميّه و دو نفر از قريش. گناه همه دوازده نفر و هر كس كه گمراه كرده‌اند در گردن آن دو است ... گفت: آنها را براى ما نام ببر. آن حضرت فرمود: فلانى و فلانى و صاحب زنجير( معاويه) و پسرش از آل ابو سفيان و هفت نفر از فرزندان حكم بن ابى عاص كه اوّل آنها مروان است.

[2]« ب» و« ج»: و در خانه، من و امير المؤمنين و امام حسن و امام حسين عليهم السّلام- در حالى كه اين دو خردسال بودند- و عمر بن ابى سلمة و اسامة بن زيد بودند، و نيز فاطمه عليها السّلام و ام ايمن و سلمان فارسى و ابو ذر و مقداد بودند و اين در حالى بود كه آن حضرت دستش را بر على عليه السّلام قرار داده بود ....

و در كتاب احتجاج آخر عبارت چنين است: آن حضرت بر بازوى امير المؤمنين عليه السّلام زد و سخن خود را سه بار تكرار كرد، و سپس بر امامت همه دوازده امام عليهم السّلام تصريح فرمود.

[3]« ب»: نسبت به هر مؤمنى از خودش.

[4]« الف» خ ل: على نسبت به او از خودش صاحب اختيارتر است.