سينه‌هاى قومى است، كينه‌هاى بدر و خونهاى احد. موسى هنگامى كه هارون را جانشين خود در قومش قرار داد به او دستور داد كه اگر گمراه شدند و يارانى پيدا كرد به وسيله آنان با گمراهان جهاد كند، و اگر كمكى نيافت دست نگه دارد و خون خود را حفظ كند و بين آنان تفرقه نيندازد.

تو هم اين چنين كن، اگر بر عليه آنان يارانى يافتى با آنها جهاد كن، و اگر يارى نيافتى دست نگه دار و خون خود را حفظ نما، چرا كه اگر با آنان از روى دشمنى مخالفت نشان دهى تو را مى‌كشند. ولى اگر تابع تو شدند و اطاعت تو را كردند آنان را به حق وادار كن.

بدان كه اگر تو وقتى يارى نيافتى دست نگه ندارى و خون خود را حفظ نكنى مى‌ترسم از اينكه مردم به پرستش بتها و انكار پيامبرى من برگردند. پس حجّت را بر آنان ظاهر كن و آنان را دعوت نما، تا آنان كه دشمنى تو را در دل دارند[1] و آنان كه بر عليه تو قيام مى‌كنند هلاك شوند و عموم مردم و خواصّ دوستانت سلامت بمانند.

پس اگر روزى يارانى براى بر پا داشتن كتاب و سنّت يافتى بر سر تأويل قرآن جنگ نما همان طور كه من بر سر نازل شدن آن جنگيدم. از اين امّت كسى هلاك مى‌شود كه در مقابل تو يا يكى از جانشينانت براى خود مقامى ادّعا كند و علم دشمنى بر افرازد و عداوت نشان دهد و انكار نمايد و خلاف آنچه شما بر آن هستيد را بعنوان دين بپذيرد[2].

بيان تقيّه امير المؤمنين عليه السّلام در رحمت فرستادن بر دشمنان‌

اى معاويه، بجان خودم قسم اگر بر تو و بر طلحه و زبير رحمت بفرستم رحمت فرستادنم بر شما باطلى را حق نمى‌كند، بلكه خداوند رحمت و استغفار مرا بر شما لعنت و عذاب قرار مى‌دهد[3].

تو و طلحه و زبير جرمتان كمتر و گناهتان كوچكتر و بدعت و گمراهيتان كمتر از

[1]« ج»: آنان كه از تو سرپيچى مى‌كنند.

[2]« ج»: و در دين طعن بزند و كلامى را كه شما بر آن هستيد رد كند و در مقابل عموم و جماعت مردم تسليم شود.

[3]« ج» و« د»: رحمت و استغفارم بر شما جز لعنت و عذاب نخواهد بود.