گفتم: از كجا مى‌شناسى در حالى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله پنهانى آنها را به حذيفه معرفى كرد؟

ابو ذر گفت: در آن بلندى كوه، عمّار افسار شتر آن حضرت را بر دوش مى‌كشيد و حذيفه از پشت سر شتر را راهنمايى مى‌كرد. حضرت به حذيفه دستور كتمان داد ولى به عمار چنين دستورى نداد.

گفتم: آنان را برايم معرّفى مى‌كنى؟ گفت: پنج نفر اصحاب صحيفه و پنج نفر اصحاب شورى و عمرو عاص و معاويه‌[1].

عمار و حذيفه در فتنه سقيفه‌

گفتم: اصلحك اللَّه، چگونه عمّار و حذيفه وقتى آن دو را بعد از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ديدند باز هم در تصميم خود مردّد شدند.

ابو ذر گفت: عمّار و حذيفه بعدها اظهار توبه و پشيمانى كردند. ولى (در سقيفه) گوساله آنان (ابو بكر) براى خود مقامى ادعا كرد، و سامرى آنان (عمر) و سه نفر همراهشان (سالم و ابو عبيدة و معاذ) شهادت دادند كه از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيده‌اند كه آن مطلب را فرموده است‌[2]. عمّار و حذيفه هم با خود گفتند: شايد اين مسأله‌اى است كه بعد از مسأله اوّلى (يعنى خلافت امير المؤمنين عليه السّلام) بوقوع پيوسته و لذا آن دو هم مانند ديگران به شك افتادند. ولى توبه كردند و متوجه شدند و تسليم آن حضرت گرديدند.

سؤال سليم از عمار و حذيفه در باره فتنه سقيفه‌

سليم بن قيس مى‌گويد: در زمان خلافت عثمان بعد از وفات ابو ذر با عمّار ملاقات كردم و گفته ابو ذر را به او خبر دادم. عمّار گفت: برادرم ابو ذر راست گفته است. او نيك‌تر

[1] در نتيجه اين دوازده نفر عبارت مى‌شوند از: ابو بكر، عمر، ابو عبيده جراح، معاذ بن جبل، سالم مولى ابى حذيفة، عثمان، عبد الرحمن بن عوف، سعد بن ابى وقاص، طلحه، زبير، معاويه، عمرو عاص. به پاورقى 38 از حديث 4 مراجعه شود.

[2] اشاره به همان حديث جعلى ابو بكر است كه« خداوند براى ما اهل بيت نبوت و خلافت را جمع نمى‌كند»!