سابقين و امام متّقيان و خاتم جانشينان و وارث پيامبران و خليفه ربّ العالمين هستم. من جزا دهنده مردم در روز قيامت و قسمت‌كننده از طرف خداوند بين اهل بهشت و آتش هستم. منم صدّيق اكبر و فاروقى كه حق را از باطل جدا مى‌كنم. منم كه نزد من علم منايا و بلايا و فصل خطاب‌[1] است. هيچ آيه‌اى نازل نشده مگر آنكه مى‌دانم در باره چه نازل شده و در كجا نازل شده و بر چه كسى نازل شده است.

اى مردم، انتظار مى‌رود كه مرا از دست بدهيد، و من از شما جدا خواهم شد. من يا مى‌ميرم و يا كشته مى‌شوم‌[2]. شقى ترين اين امت زمان زيادى منتظر نمى‌ماند تا اينكه اين را از بالاى آن خضاب كند- يعنى محاسنم را از خون سرم خضاب كند-.

قسم به آنكه دانه را شكافت و مردم را آفريد[3]، از من در باره هيچ فرقه‌اى كه سيصد نفر يا بيشتر، بين شما و قيام روز قيامت باشند سؤال نمى‌كنيد مگر آنكه در باره پيشوا و رهبر و سرپرست آنها به شما خبر مى‌دهم. همچنين از خرابى بناها كه چه موقع خراب مى‌شود و چه موقع پس از خرابى دوباره تا روز قيامت آباد خواهد شد.

پيشگوئى امير المؤمنين عليه السّلام از بلايا

مردى برخاست و گفت: يا امير المؤمنين، از بلايا بما خبر بده.

فرمود: هر گاه سئوال‌كننده‌اى مى‌پرسد بايد فكر كند و كسى كه چيزى از او مى‌پرسند بايد مكث كند. پشت سر شما امور مضطرب و مردّدى و بلائى وحشت آور و عاجزكننده‌[4] خواهد بود.

قسم به آنكه دانه را شكافت و انسان را خلق كرد، اگر مرا از دست بدهيد و امور سخت و بلاهاى محسوس بر شما نازل شود، بسيارى از سئوال‌كنندگان سربزير مى‌اندازند

[1]« منايا» يعنى علم به اجلهاى مردم، و« بلايا» يعنى علم به حوادث عالم، و« فصل خطاب» يعنى جدا كردن بين حق و باطل.

[2]« ب» و« د»: بلكه كشته مى‌شوم.

[3]« الف» خ ل: قسم به آنكه جانم بدست اوست.

[4]« ب» و« د»: آشكار و ذليل‌كننده.