ولى بدون اجبار، چرا كه اگر مجبور باشند معذور خواهند بود و جاى سپاس هم ندارند[1].

هر كس جاهل باشد مى‌تواند آنچه بر او مشكل شد به ما واگذار نمايد. هر كس خدا را بر نعمت شكر كند و از معصيت به درگاه او استغفار كند، و مطيعين را دوست بدارد و آنان را بخاطر اطاعتشان سپاس گويد، و گناهكاران را مبغوض بدارد و آنان را مذمّت كند[2]، همين مقدار او را كفايت مى‌كند اگر علم اينها را به ما واگذار كند.

در اوّل نسخه «ج» همين حديث با اضافاتى در آخر آن مذكور است.

ذيلا قسمت آخر حديث كه شامل اضافات است آورده مى‌شود:

اصحاب حساب و شفاعت‌

... بعضى از آنان كسانى‌اند كه خداوند ايشان را مى‌آمرزد و بخاطر اقرار و توحيد آنها را داخل بهشت مى‌نمايد، و بعضى از آنان در آتش عذاب مى‌شوند و سپس ملائكه و انبياء و مؤمنين ايشان را شفاعت مى‌كنند. سپس از آتش بيرون آورده مى‌شوند و داخل بهشت مى‌شوند و در آنجا «جهنّميّون»[3] ناميده مى‌شوند.

اصحاب اقرار از اينانند، و ميزان و حساب هم جز بر اينان نيست. چون اولياء خداوند كه به خدا و رسولش و حجّت‌هاى خدا در زمين و شاهدين او بر خلقش معرفت دارند و به حق آنان اقرار دارند و مطيع آنان هستند بدون حساب وارد بهشت مى‌شوند.

معاندين ايشان، كه ترسانده شده‌اند و زير بار حق نمى‌روند و دشمنى مى‌كنند و دشمنان خدايند بدون حساب داخل آتش مى‌شوند.

امّا آنچه بين اين دو است اكثريت مردم‌اند و اصحاب ميزان و حساب و شفاعتند.

[1] يعنى در صورت جبر در گناه خود معذورند و بر كار نيك هم پاداش و سپاسى ندارند.

[2]« ب»: و آنان را از معصيت باز دارد.

[3] توضيح در باره« جهنّميّون» در پاورقى 11 گذشت.