مسابقات ماشين‌هاى پسران جوان در خيابان‌هاى شهر را تجربه كرد.

در آن سال، چهارده نوجوان كشته شدند و سى و يك تن در تصادفات مسابقه خيابانى جراحت جدّى ديدند. پروفسور «استفان بندر»[1] كه متخصّص بيمارى‌هاى واگيردار دانشگاه ايالتى سان ديه گو بود گفت: «مسابقات خيابانى به يك موضوع «همه گير» تبديل شده است». او به عنوان يك متخصّص بيمارى‌هاى واگيردار دقيقاً معناى كلمه «همه گير» را مى‌دانست.

پروفسور بندر بودجه‌اى را جهت كسب يك جانشين مناسب براى مسابقات خيابانى به دست آورد كه آن را مسابقه استاندارد ناميد. او اجازه گرفت تا از استاديوم كواكم‌[2]، استاديوم وسيعى كه متعلق به مسئولان تيم فوتبال سان ديه گو بود، به عنوان ميعادگاهى براى مسابقات قانونى استفاده كند. هرنوجوانى اجازه داشت كه مسابقه دهد. همه چيزهايى كه آنان نيازمند آن بودند عبارت بود از: گواهينامه رانندگى معتبر و اجاز نامه مالك ماشين براى مسابقه.

در ابتدا كسى پيدا نشد. پسران امتيازى براى مسابقه دادن در استاديوم نمى‌ديدند، در حالى كه مى‌توانستند آزادانه در خيابان‌هاى شهر مسابقه دهند. در نتيجه، مسئولان سان ديه گو براى مسابقه خيابانى مجازات‌هاى سختى را وضع كردند. مأموران مخفى، ضبط ويديويى مسابقات را به طور مخفيانه آغاز كردند؛ سپس با يك كاميون بكسل در خيابان‌ها حضور يافتند.

[1] -Stephen Bender .

[2] -Qualcomm Stadium .