نيز رواج داشته است.[1]

2. پروفسور روژه گارودى‌ در كتاب «اسطوره‌هاى بنيان گذاران سياست اسرائيل» مى‌گويد: آنچه از كوره‌ها و آثار آن بر جاى مانده، مكان‌هايى بوده كه مردگان مبتلا به بيمارى‌تيفوس براى جلوگيرى از شيوع آن بيمارى را در آن مى‌سوزاندند و مسأله قتل عام يهوديان و سوزاندن آنها مطرح نبوده است. در حقيقت آنچه در اذهان مردم جهان از تصوير كوره‌هاى آدم سوزى و اتاق‌هاى گاز هيتلر بر جاى‌مانده تنها محصول سينمايى كمپانى‌هاى بزرگ فيلم سازى صهيونيست‌ها است. آنها بدين وسيله همواره كوشيده‌اند تا خود را از اروپائيان طلبكار دانسته و چهره اى رنجديده از خويش ترسيم نمايند.[2]

3. وئيس مارشالكو درباره اتاقهاى گاز و كوره‌هاى آدم سوزى اسناد جالبى ارائه مى‌كند. از جمله اين اسناد مقاله اى از «شم» روزنامه زيرزمينى ناسيوناليست‌هاى يهودى‌فرانسه است كه در 8 ژوئيه 1944 درباره وضعيت 9 اردوگاه از اردوگاه‌هاى نگهدارى و توقيف يهوديان در آلمان توضيح مى‌دهد. در اين گزارش، حتى يك كلمه هم بحثى از قلع و قمع يهوديان يا سوءرفتار با آنان نيست. همچنين هيچ حرفى از اتاقهاى گاز، اردوگاه‌هاى مرگ و يا بچه كشى به ميان نمى آيد. درست در نقطه مقابل آن، گزارش «شم» مى‌گويد: بچه‌هاى 2 تا 5 ساله را به كودكستان هاى‌مختلف برلين‌

[1] - اتاق‌هاى گاز در جنگ جهانى دوم واقعيت يا افسانه؟، پيشين

[2] - اسطوره‌هاى بنيان‌گذار سياست اسرائيل، پيشين