عده‌اى را به انجام اين مهم بگمارد و وسائل كار و هزينه زندگى آنان را از بيت المال مسلمين بپردازد.

و اگر حكومت، حكومت اسلامى و پايبند به مقررات اسلام نيست يا به وظيفه خود عمل نكرد، مسلمانان بايد همچون موارد ديگر، او را به اين اقدام وادارند وگرنه تشكيلاتى فراهم سازند كه انجام اين كار خطير را بعهده گيرد و هزينه تشكيلات را خودشان بپردازند.

بنابراين ياد گرفتن و ياد دادن احكام و معارف دين چه در مرحله دوم و چه در مرحله سوم، انجام يك وظيفه الهى و پاك از هر گونه مقاصد مادى است. اسلام در اين زمينه وضعى مقرر كرده است كه اگر مسلمانان بيدار و هشيار باشند، دين و علوم دينى هيچ گاه وسيله سوء استفاده و دنياطلبى اشخاص قرار نگيرد و از اين راه طبقه خاصى كه براى خود حريم اجتماعى و مزاياى مخصوص مالى و غيرمالى فراهم آورند به وجود نيايد.

آيات قرآن، به خصوص آن قسمت كه مربوط به روحانيون يهودى و مسيحى است، و روايات ما در ابواب علم و مقام عالم و معرفى علماى حق و علماى باطل، علمائى كه اسلام مى‌پسندد و آنها كه اسلام نمى‌پسندد و طرد مى‌كند، راه را به روى سوداگران زهدفروش يا علم‌فروش كه بخواهند علم دين و تظاهر به تقوا را وسيله كسب مال و شهرت و تفوّق بر مردم ديگر قرار دهند، بسته است. ولى ضامن اجراى هر طرح صحيح در هر زمان و مكان، بيدارى افكار عمومى و مراقبت همگانى است. در اين مورد و موارد ديگر، اگر عملا انحرافاتى پيش آمد معلول ناآشنايى‌