قرآن را خوب ترجمه و معنى كنيم و خوب و با تدبّر بخوانيم بس است و ديگر لازم نيست تفسير كنيم و تفصيل دهيم. گاهى هم واقعا اين كار اثر سازنده خاصى دارد. گهگاه هم مى‌بينيم تفصيلها و تفسيرها و تطبيقها ضرورت و اثرى سودمند و سازنده دارد. اينكه گهگاه مى‌بينيد من در جلسه تفسير مى‌آيم آيات شش- هفت شب را يكجا مى‌خوانم و يكجا ترجمه مى‌كنم و تكرار مى‌كنم، مى‌خواهم خاطره‌هايمان با اين متن قرآن خوب مأنوس بشود. آن هفته اشاره كردم؛ فكر مى‌كنم بسى ضرورت دارد مسلمانها با قرآن رابطه مستقيم‌ترى داشته باشند و پيوندشان را با اين كتاب الهى نزديكتر، مستقيم‌تر و محكمتر كنند. در هفته پيش پيرامون آيه اول از آياتى كه امشب تلاوت كرديم بحثى را آغاز كردم و بعد احساس كردم جا دارد كه امشب باز مختصرى در تكمل آن بحث مطالبى را بگويم.

اين بحث در حقيقت به آيات اول، دوم، سوم و چهارم از آياتى كه امشب تلاوت شد (يعنى آيه 100 تا 103) ارتباط مستقيم دارد. پس يك بار ديگر اين آيات را معنى مى‌كنم.

اى مسلمانان، اگر دنباله‌رو گروهى از كسانى باشيد كه به آنها كتاب آسمانى داده شده، اينها شما را بعد از مسلمان شدن و پذيرش اسلام باز به راه كفر برخواهند گرداند. اما شما چگونه كافر مى‌شويد، با اينكه آيات خدا بر شما پيوسته تلاوت مى‌شود و پيامبر خدا در ميان شماست؟ هر كس به خدا پناه برد به راه راست هدايت شده است. اى مسلمانان، حساب خدا را آن طور كه بايد داشته باشيد و نميريد مگر مسلمان و با اسلام.