فصل دوم: حاكميّت خدا؛ راه تحقق عبوديت‌

حاكميّت خدا، يعنى نجات و سعادت انسانها. حاكميت دين خدا، يعنى پاسخگويى به نيازهاى اساسى انسانها. هر نيازى كه انسانها دارند- نيازهاى معنوى، نيازهاى مادى، فردى، اجتماعى، دنيوى، اخروى و همه و همه- در ظلّ حاكميت دين خدا تأمين مى‌شود.[1] سرّ، معنا و باطن زندگى و حيات انسان، اين است: متوجه يك مبدأ و تكليف بودن. منتظر يك الهام بودن. گوش به فرمان يك مبدأ حاكم و قادر و صاحب اختيار از غيب بودن. اين، اصل قضيه است.[2] اگر كسى اين سئوال را بكند كه «به چه دليل مى‌گوئيد ولايت امر در اختيار خدا و مال خداست؟» جواب اين است كه اين ناشى از يك فلسفله طبيعى است كه در جهان‌بينى اسلام مشخص و معين شده‌است؛ در جهان بينى اسلام، همه چيز عالم از قدرت پروردگار ناشى مى‌شود: «وَ لَهُ ما سَكَنَ فِى اللَّيْلِ وَ النَّهارِ»؛[3] هر آنچه در روز و شب آرميده است، از آنِ خداست. وقتى كه همه پديده‌هاى خلقت مال اوست و حكومت تكوينى بر همه چيز در اختيار اوست حكومت قانونى و تشريعى هم بايد در اختيار او باشد ...

«إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى أَهْلِها»؛[4] همانا خدا شما را فرمان مى‌دهد كه‌

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار علما و روحانيون در آستانه‌ى ماه محرم 2/ 2/ 1377

[2] - خطبه‌هاى نماز جمعه‌ى تهران به امامت رهبر معظم انقلاب اسلامى 19/ 11/ 1369

[3] - انعام: 13

[4] - نساء: 58