شام! امام فرمود: خدا امر به معروف و نهى از
منكر را واجب كرده.
امام حسين (عليه السلام) از مدينه بلند مىشود و مىفرمايد: «اُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ»؛[1] مىخواهم
امر به معروف و نهى از منكر كنم. ببينيد چقدر دايره و دامنه وسيع است، و چقدر از
نظر ما كوچك و ضيق و تنگ است.
به هر حال وقتى كه ولايت در جامعهاى بود، اينها انجام مىگيرد؛
اقامه صلات، ايتاء زكات، امر به معروف و نهى از منكر و خلاصه پيكر بى جان، جان و
حيات مىگيرد.[2]
2. اختيارات (مطلقه بودن ولايت فقيه)
پس در جامعهى اسلامى ولى فقيه كه حاكم من قِبَل اللّه،[3] براساس معيارهاى اسلامى است، در
قوهى مجريه و قوهى مقننه و قوهى قضائيه حضور كامل دارد. البته اختيارات ولى
فقيه به اين اندازه منحصر نيست و اختيارات او از اينها بالاتر است. در ارتش، در
مسائل نظامى، در شروع جنگ، در شروع صلح، از بسيج نيروها و در همهى آنچه كه مسائل
گرههاى اصلى جامعهى اسلامى را تشكيل مىدهد، ولى فقيه داراى قدرت و حضور كامل
است؛ بر حسب قانون اساسى. و اين همان چيزى است كه بر طبق اعتبار عقلى، در جامعهيى
كه حكومت اسلامى در آن جامعه بايد باشد، متوقع و منتظَر است.[4]
تعبير به آن كه: اين جانب گفتهام «حكومت در چارچوب احكام الهى داراى اختيار است»،
بكلى بر خلاف گفتههاى اين جانب است. اگر اختيارات