آوردند، يعنى على «عليه السّلام» و فرزندانش تا روز قيامت مى‌باشند.»[1] از ديدگاه شيعه، ولايت فقيه در عصر غيبت ادامه ولايت امامان معصوم «عليهم السّلام» است، همان‌گونه كه ولايت آنها در امتداد ولايت نبى اكرم «صلّى اللّه عليه و اله» قرار داشت و حاصل آن، اعتقاد به اين نكته است كه در رأس هرم قدرت در جامعه اسلامى بايد يك اسلام‌شناس قرار گيرد كه اگر معصوم «عليه السّلام» حضور داشت، شخص او و اگر نبود، فقيهان اين مسئوليت را بر عهده خواهند داشت. اين ديدگاه اسلام بسط ارزش‌ها و احكام الهى در جامعه مى‌باشد و براى تحقّق چنين آرمانى نياز است در بالاترى مصدر تصميم‌گيرى شخصى آگاه به دين قرار گيرد. البته بدون شك اين شخص بايد از اوضاع خارجى نيز مطلع و توانايى اداره جامعه را نيز دارا باشد. در بحثهاى آينده آنجا كه از «شرايط ولى فقيه» سخن خواهيم گفت، به تفصيل اين مطلب خواهيم پرداخت.

ادله ولايت فقيه‌

به صورت‌هاى گوناگونى مى‌توان «ولايت فقيه» را اثبات كرد،[2]

[1] - ر. ك: شيخ كلينى، اصول الكافى، ص 288( كتاب الحجة، باب ما نص الله و رسوله على الائمه( ع)، حديث 3).

[2] - نگارنده راههاى تفصيلى و تحقيقى اين مطلب را در كتاب« الحكم الاسلامى فى عصر الغيبة» آورده است.