آتش‌فروزندگى و پس از خورشيد، نور بيافريند، درحالى‌كه آتش و خورشيد در اين پديده‌ها كوچكترين دخالتى ندارند.

در بى‌پايگى اين طرز تفكر سخنى نيست؛ زيرا علاوه بر اينكه وجدان و تجربه برخلاف آن گواهى مى‌دهد، نصوص قرآن نيز بر خلاف آن مى‌باشد، و قرآن علل طبيعى را در آفريدن آثار خود، مؤثّر مى‌داند[1] ولى همين فكر سبب شده است كه برخى در پاره‌اى از موارد از اين مكتب پيروى نموده و معجزات پيامبران را مستقيما به خود خدا نسبت دهند و پيامبران را وسيله‌اى بيش ندانند، تا آنجا كه فردى كه كوچكترين تخصصى در «مسائل اسلامى» ندارد، دراين‌باره چنين مى‌نويسد:

«طرز عمل و تصرف اراده خدا در طبيعت دو گونه است: يكى ثابت و با استمرار، ديگرى ناگهانى و جهشى، از نوع اول است سنتهاى طبيعى كه قوانين ثابت خلقت را در بردارند، و موضوع دوم عبارتند از معجزاتى كه در طبيعت ظهور مى‌كند، بنابراين روشن شد كه معجزات، جهشهايى طبيعى هستند كه به اراده الهى براى اثبات رسالت پيامبران از دل طبيعت بروز مى‌كنند و قدرت بشرى به هيچ وجه‌

[1] - به آيات مربوط به پيدايش باد و باران و پرورش گياهان در پرتو باران مراجعه شود. و ما نظر قرآن درباره علل طبيعى را در جلد اوّل اين مجموعه به‌طور روشن منعكس كرده‌ايم.