انسان از اين نمونه‌هاى كوچك، پى به حقايق بزرگتر و جهانى وسيع‌تر و گسترده‌تر مى‌برد كه قرآن در آياتى به آن اشاره مى‌كند:

الحمد للّه فاطر السّموات و الأرض جاعل الملائكة رسلا أولى أجنحة مثنى وثلاث و رباع ....[1] «سپاس خداى را كه آفريننده، آسمانها و زمين است، و فرشتگان را پيام‌رسانانى قرار داد كه داراى بالهاى دو يا سه يا چهارگانه‌اند».

ظاهر اين آيه اين است كه در جهان هستى موجوداتى به نام فرشته است، كه با بالهاى متعدد، در فضاى بيكران پرواز مى‌كنند، و اگر ما اين موجودات لطيف را با ديدگان خود نمى‌بينيم، گواه بر اين نيست كه صفحه هستى از چنين موجوداتى خالى است، از طرف ديگر ما حق نداريم بدون جهت ظاهر آيه را تأويل كنيم، همچنين نمى‌توان گفت حقيقت فرشته همين است و بس. بلكه بعيد نيست كه فرشتگان موجودات نيرومندى باشند كه گاهى با وجود مثالى و برزخى و يا بالهاى گوناگون خود را نشان مى‌دهند، به عبارت ديگر، به صورت انسان يا موجود ديگرى كه داراى بالند متمثل و مجسم مى‌گردند.

گواه اين گفتار اين است كه فرشته‌اى به نام «روح» براى «مريم»

[1] - فاطر/ 1.