اينكه خداوند بسيارى از پديده‌هاى سركش طبيعى را براى او رام كرده و او به هر نحوى مى‌خواست از آنها با كمال سهولت و آسانى استفاده مى‌كرد. مثلا معدن مس با تمام صلابتى كه دارد، براى او- به فرمان خدا- به صورت چشمه روانى در مى‌آمد و هرچه مى‌خواست از آنها استفاده مى‌كرد. چنانكه مى‌فرمايد:

... واسلنا له عين القطر ....[1] «و چشمه مس (مذاب) را براى او روان كرديم».

موجوداتى كه با ديدگان عادى ديده نمى‌شوند مانند: جن، در تسخير وى بودند و آنچه او را از آنها مى‌خواست انجام مى‌دادند چنانكه مى‌فرمايد:

و من الجنّ من يعمل بين يديه بإذن ربّه ... يعملون له ما يشاء ....[2] «گروهى از جن در برابر او به فرمان خداوند كار مى‌كردند ...

براى او آنچه مى‌خواست انجام مى‌دادند».

ظاهر مجموع آيات اين است كه نحوه بهره‌بردارى او از باد و غيره يكسان بوده است، درست است كه خداوند بزرگ اين پديده‌ها را براى او تسخير كرده بود، امّا درعين‌حال اراده او بى‌اثر نبود. تا اراده‌

[1] - سبا/ 12.

[2] - سبا/ 12- 13.