نمونه‌هايى را نشان داده است كه انجام‌دهندگان آنها از نظر قرب و كمال روحى و معنوى به پايه پيامبر گرامى اسلام صلى اللّه عليه و اله و سلم نمى‌رسند، جايى كه آنان در پرتو عنايات خداوند بر چنين تصرفاتى قادرند، قطعا ديگر اولياى خدا كه مقام و قرب بيشترى دارند و بر اسرار جهان آفرينش احاطه زيادترى دارند، تواناتر خواهند بود.

البته روى سخن در اين مباحث با كسانى است كه قرآن را پذيرفته‌اند و به مضامين آن ايمان راسخ دارند: جايى كه يعقوب با خواست يوسف بينايى خود را باز مى‌يابد و يا اينكه باد به فرمان سليمان به حركت درمى‌آيد و يا از حركت بازمى‌ايستد؛ جايى كه چشمه مس به فرمان سليمان به صورت آب روان درمى‌آيد، قطعا بايد ماه به خواست پيامبر، دو نيم گردد و يا سنگريزه، تسبيح گويد، سرانجام نبايد در صحت اين نوع معجزات كه تصرف در تكوين است شك و ترديد كنيم.

همگى مى‌دانيم كه حضرت «يعقوب» بر اثر مفارقت فرزند دلبند خود، آنقدر گريه كرد كه در آخر عمر، بينايى خود را از دست داد، پس از ساليان دراز، مژده‌رسانى از «يوسف» خبرى به يعقوب آورد. يوسف به برادران خود دستور داد كه پيراهن او رابر چهره يعقوب بيفكنند تا او بينايى خود را باز يابد، قرآن مجيد در اين مورد مى‌فرمايد: