است كه راه «تذلل» و خضوع را در برابر خداى جهان پيش گيرد و با پيمودن راه بندگى، مقامات و قدرت‌هايى به دست آورده و سرانجام بر خود و جهان مسلط گردد.

پيامبر گرامى صلى اللّه عليه و اله و سلم در ضمن حديثى به مقامات بلند سالكان راه حق و پويندگان راه عبوديت و بندگى اشاره نموده، سخن پروردگار را چنين نقل مى‌فرمايد:

«ما تقرّب إلىّ عبد بشى‌ء أحبّ إلىّ ممّا افترضت عليه و إنّه ليتقرّب إلىّ بالنّافلة حتّى أحبّه، فإذا أحببته كنت سمعه الّذى يسمع به و بصره الّذى يبصر به و لسانه الّذى ينطق به ويده الّتى يبطش بها، إن دعانى أجبته و إن سألنى أعطيته».[1] «هيچ بنده‌اى به وسيله كارى، نسبت به من تقرب نجسته كه محبوب‌تر از انجام فرايض بوده باشد. (آنگاه فرمود:) بنده من با گزاردن نمازهاى نافله آنچنان به من نزديك مى‌شود كه او را دوست مى‌دارم. وقتى او محبوب من شد، من گوش او مى‌شوم كه با آن مى‌شنود، و چشم او مى‌شوم كه با آن مى‌بيند و زبان او را مى‌گردم كه با آن سخن مى‌گويد، و دست او

[1] - اصول كافى، ج 2، ص 352 چاپ دارالكتب الاسلامية