(هر كس از رسول پيروى كند پس بتحقيق كه خدا را اطاعت كرده است.)

وَ مَنْ تَوَلَّى فَما أَرْسَلْناكَ عَلَيْهِمْ حَفيظا

(و هركس كه اعراض كند (از پيروى رسول) پس نفرستاديم تو را ايشان نگهبان.)

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ‌

(آيا نمى نگرى به كسانيكه مى پندارند به آئين الهى تو و آئين هاى آسمانى پيش از تو ايمان آورده اند)

يُريدُونَ أَنْ يَتَحاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوت‌

(با اينحال مى خواهند براى حل و فصل امور خود به طاغوت مراجعه كنند.)

وَ قَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِه‌

(در حاليكه (از طرف خدا) مأمور شده اند كه به طاغوت، كفر و انكار بنمايند.)

وَ يُريدُ الشَّيْطانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلالًا بَعيداً

(و شيطان مى خواهد كه آنان را بسى دور از راه راست كرده و گمگشته و گمراه سازد.)

2- ولايت خدا و پذيرش آن از طرف مؤمنان ناشى از يك فلسفه و زير بناى فكرى است كه درجهان بينى اسلام مقرر گرديده و بنابراين، يك امر طبيعى است:

وَ لَهُ ما سَكَنَ فِى اللَّيْلِ وَ النَّهارِ

(و از آن اوست هر آنچه در شب و روز آرميده است.)

وَ هُوَ السَّميعُ الْعَليم‌