وجودشان وقف و خالص براى خدااست. اين خانواده را انسان بايد با عظمت ياد كند و ربطى به شيعه بودن و شيعه نبودن هم ندارد، من به شما قول مى دهم كه اگر به اروپا، آمريكا و هر كفرستانى برويد و سرگذشت شخصيتى چون على بن ابيطالب (ع) را براى آنها شرح دهيد خواهيد ديد كه به افتخار اين چهره، به افتخار اين انسانى كه اين همه افتخارات در زندگى اش هست آنها كف مى زنند و احترام و تجليل مى كنند، تعظيم مى كنند و نام او را بصورت يادبود عزيزى از شما در ذهن نگه مى دارند اين مخصوص شيعه نيست كه شما خيال مى كنيد كه ولايت يعنى همين، البته اين يكى از گوشه ها و شعبه هاى آن ولايتى است كه انسان را به بهشت مى برد و يكى از بخشهاى اصل بسيار مهم ولايت محسوب مى گردد. عده اى هستند كه واقعاً از روى جهالت كه انشاءالله از روى جهالت است نه از روى غرض، مسائلى مانند گريه كردن بر امام حسين (ع) و مسائل سطحى باب ولايت و تشيع را مطرح مى كنند و ولايت را فقط به همين مسائل منحصر مى كنند و شگفتا كه ولايت فهم ها و ولايت شناس ها و ولايت دارها را با همين حرفها مى كوبند.

ولايت در يك انسان به معناى وابستگى فكرى و عملى هرچه بيشتر و روز افزونتر با ولىّ است. ولىّ را پيدا كن. ولىّ خدا را بشناس، آن كسى كه او ولىّ حقيقى جامعه اسلامى است، او را مشخص كن بعد از آنكه مشخص كردى شخصاً از لحاض فكر، از لحاظ عمل، از لحاظ روحيات، از لحاظ راه و رسم و روش، خودت را به او متصل كن، مرتبط كن، بدنبالش حركت بكن بطوريكه تلاش تو، تلاش او و جهاد تو، جهاد او، دوستى تو، دوستى او، دشمنى تو، دشمنى او و جبهه بنديهاى تو، جبهه بنديهاى او باشد اين است كه آدمى كه داراى ولايت است. كسى كه ولىّ را بشناسد. فكر ولىّ را بشناسد و با ولىّ همفكر بشود، عمل ولىّ را