ابيطالب كسى را سراغ نداريم، در آن جامعه اسلامى آن كسيكه مى توانست سمبل اينگونه جناح ايمانى متقن و محكم باشد على بن ابيطالب بود، ولو فرض كنيد كه آيه به آن حضرت ناظر نباشد.

لازم است در اينجا تذكر بدهم كه اگر در بحث ما راجع به ولايت تكيه بر شيعه داريم منظور ما جنبه مثبت قضيه است نه جنبه منفى قضيه و همان طور كه مكرر گفته ايم ما اينرا لازم مى دانيم كه شيعه خودش را بشناسد، فكر خودش را بشناسد، ايمان خودش را هر چه بيشتر راسخ و نافذ بكند و در كنار اين نيز معتقديم كه شيعه امروز بايستى با برادران اهل سنت معارضه را كنار بگذارد براى اينكه دشمن خارجى وجود دارد، ما كه داريم بحث مى كنيم مى خواهيم تشيع را ثابت كنيم نمى خواهيم ديگران را نفى كنيم و بيخودى اختلاف عقيده و سليقه درست كنيم، اما شما لازم است بفهميد كه تشيع را چگونه در ك مى كنيد، تشيعى كه من مى گويم غير از اسلام چيز ديگرى نيست، اسلام غير از تشيع چيز ديگرى نيست، برداشتى كه تشيع از اسلام و قرآن دارد آن برداشت، درست و منطقى، عادلانه و عاقلانه است پس توجه داريد كه ما داريم اصول اسلامى را مى گوئيم و به نظر خودمان بحثهائى كه داريم اصول ايدئولوژيكى اسلام است، من گمان نمى كنم شما نظرى بر خلاف اين داشته باشيد، بنابر اين مسائل مثبت و جنبه هاى مثبت قضيه مورد نظر ماست، اسلام را آنچنانكه در مكتب تشيع مى فهميم و مى شناسيم بيان ميكنيم و به جناحهاى ديگرى كه ممكن است جور ديگرى بشناسند و بفهمند كارى نداريم و بحثى هم نمى كنيم. تعارض نداريم و با هم برادر هم هستيم و دست دوستى هم مى دهيم چرا؟ چون دشمن داريم، چون بيرون از خانه دشمن ايستاده است الان حق نداريم توى سرو كله هم بزنيم اينهم طريقه ماست كه خواستم عرض كنم.