مخاصم و يا متخاصم را آشتى بدهند. اگر ديدند كه بين اين دو مخاصم يكى حاضر است آشتى كند، اما آند ديگرى حاضر نيست يا حرف آن ديگرى حرف زورى است در حالى كه حرف اين يكى حرف حقى است و آن آدمى كه طرفدار زور است حاضر نيست كه تن به حرف حق بدهد و به سخن حق بگرايد در اينجا تمام عالم اسلام بايد يك دست و هم دست بشوند و به سراغ آن زور گو بروند و او را ساكت كنند، با او بستيزند تا او را بر سرجاى خود بنشانند در آيه نهم از سوره حجرات است كه مى فرمايد:

وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنينَ اقْتَتَلُوا[1] (اگر دو طائفه و دو گروه از گروههاى مسلمان با يكديگر جنگيدند) فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُما (بين اين دو گروه مسلمان را اصلاح كنيد.) فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى‌ اگر ميان اين دو گروه يك گروه بر ديگرى ظلم كرد، بغى و تجاوز و تعدى رواداشت و زور گفت و خواست قلدرى بكند فَقاتِلُوا الَّتى تَبْغى‌ (با آن كسيكه زور مى گويد بجنگيد) حَتَّى تَفى‌ءَ إِلى أَمْرِ اللَّه‌ (تا مجبور بشود به فرمان خدا برگردد)، ناچار بشود فرمان خدا را قبول كند، اين دستور خدا در زمينه حفظ وحدت در داخل جامعه اسلامى است.

و اما در زمينه روابط خارجى امت اسلامى بايد سعى كند روابط خود را طورى با دنياى غير مسلمان و غير اين امت تنظيم كند كه يك ذره تحت فرمان آنها و تحت تأثيرافكار آنها قرار نگيرد و به قدر يك مختصر هم تحت تأثير سياستهاى آنها از استقلال نيفتد، هم جبهگى و پيوستگى ملت مسلمان با آنها بكلى ممنوع است.

داستان معروفى است كه در نوع كتب معتبر شيعه اين روايت ذكر شده است و مربوط به زمان امام صادق يا اما باقر (صلوات الله عليهما) است كه سكه عالم اسلام را از كشور روم مى آورند و او يك تهديدى كرد و اينها درمانده شدند آنگاه امام عليه السلام دستگاه خلافت را ارشاد

[1] - ممتحنه، 9.