اينست كه هرگز مخلوط نمى شود، هرگز رنگش خراب نمى شود. هرگز طعم آبهاى شور و تلخ ديگر را نمى گيرد، همان طعم شيرين، همان رنگ شفاف، همان خلوص و صفا و بى كدورتى را ادامه مى دهد و نگه مى دارد و پيش مى رود.

شما عالَمِ اسلام را در زمان خلفاى بنى اميه و بنى عباس تشبيه كنيد به همين رود خانه اى كه انواع جريانهاى فكرى و سياسى و عملى گوناگون در آن عليه همديگر راه مى رفتند و حركت مى كردند از اول تا آخر كه نگاه مى كنيد جريان تشيع را مى بينيد كه همچون آب باريكى د رميان اين طوفان عجيب. چيز ناچيز و كوچكى به نظر مى رسد و به نگاه مى آيد، اما خودش را نگه داشته است، هرگز كدر نشده است، هر گز طعمش خراب نشده است، هرگز صفاى خودش را از دست نداده است، هرگز رنگ و طعم و بوى آبهاى ديگر را به خودش نگرفته است، باقى مانده و رفته است اما چه چيز اين را نگهداشته است؟ چه چيز توانسته عامل بقاى اين جريان شيعى بشود؟ وجود آن ولىّ كه ولايت را در ميان مردم و در ميان پيروان خود توصيه مى كند، آنها را به همديگر مى بندد آنها را با هم مهربان مى كند ولايت را ترويج مى كند و بهم پيوستگى افراد اين جبهه را حفظ مى نمايد.

ولايت شيعى كه اين همه رويش تأكيد شده است يك بعدش اين است بُعدهاى ديگر هم دارد كه آنها را هم بررسى خواهيم كرد همه مطلب اين نيست، اين يك بعد و يك جانب از مطلب است، پس ولايت يعنى بهم پيوستگى، قرآن مؤمنين را اولياء يكديگر مى داند و آن كسانى را كه داراى ايمان راستين هستند، هم جبهگان و پيوستگان يكديگر مى شناسد، و در روايات ما از شيعه تعبير به مؤمن مى شود، ايمان در اين منطق يعنى دارا بودن طرز تفكر خاص شيعه كه مبتنى بر ولايت است يعنى اسلام را از