سال‌هاى 1987 تا 1990 ميلادى، بر اساس اندازه‌گيرى دقيق فشار، نشت و حجم (مانند آمريكا، در اينجا نيز تلاشى براى آزمايش نشت در سطح ميكرون وجود ندارد)، نشان داد كه به طور حيرت انگيزى 40% كاندوم‌هاى تست شده، حداقل در يكى از تست‌ها رد شدند. اين آزمايشات در سال 1991 ميلادى پيشرفتى در حد 28% را نشان دادند.

در 17 ژوئن 1987 ميلادى، دكتر ماريا كرنشاو[1]، رئيس پيشين «انجمن آمريكايى آموزش دهندگان سكس»[2]، در مقابل 800 نفر از آموزش دهندگان سكس در «كنگره جهانى سكسشناسى»[3] در هيدلبرگ ايستاد و از همه يك سؤال آشكار را پرسيد: «اگر فرد رؤيايى شما در دسترس باشد و بدانيد كه اين فرد حامل ويروس‌

HIV

است، آيا شما براى محافظت از خودتان به كاندوم اعتماد خواهيد كرد؟»

حتى يك نفر هم دستش را بلند نكرد. بنابراين او، آنها را به دادن توصيه غير مسئولانه به جوانان، متهم كرد.

سكس بيخطر و كاندوم‌ها

مطلبى تحت عنوان «كاندوم‌ها ميتوانند از ايدز جلوگيرى كنند»، اخيراً مطالب انتقادى من درباره حفرههاى طبيعى در كاندوم‌هاى لاستيكى را

[1] -Maria Crenshaw

[2] -American Association of sex Educators

[3] -World Congress of Sexology