آينده انسان حقيقتاً به باد مى‌رود و انسان دچار حسرت مى‌شود.[1]

65. دانشجويان المپيادى و برجسته علمى، ثروت‌هاى ملى كشوراند

من دو نكته را به [دانشجويان المپيادى و دانشجويان برجسته علمى‌] بگويم: نكته اول اين است كه دولت و مسئولان بايد قدر اين‌ها را بدانند و برايشان امكانات فراهم كنند. برجسته‌هاى ذهنى و فكرى، فقط هم آن‌ها نيستند؛ در ميان دانشجويان و اساتيد جوان و غيرجوان افراد زيادى داريم كه اين‌گونه‌اند كه در امتحان‌ها و تجربه‌ها و مسابقه‌هاى گوناگون، اين برجستگى كاملا آشكار شده است. دولت بايد قدر اين‌ها را بداند و وسائل را براى پيشرفت علمى اين‌ها فراهم بكند تا نيازى احساس نكنند كه از محيط خودشان دور بشوند.

نكته دوم اين است كه خود آن‌ها اين ضريب هوشى و حافظه و استعدادشان را ملى بدانند؛ اين‌ها ثروت‌هاى ملى است؛ ثروت‌هاى شخصى كه نيست؛ از آن براى كشور و ملت و خانواده‌شان استفاده كنند؛ اين‌ها امانت و سرمايه‌هاى خداداد است؛ ملك خصوصى نيست. نگويند دولت به ما نرسيد؛ اگر هم دولت نرسيده باشد، اين عذر نمى‌شود.[2]

66. خروج از كشور براى ادامه تحصيل را با اين شرايط قبول دارم‌

سؤال: مسئله‌اى كه اين روزها زياد مطرح مى‌شود، ولى عملا مخاطبان واقعى كمتر به آن توجه مى‌كنند، فرار مغزهاست. من نمى‌دانم چه‌طور مى‌توان از مهاجرت جوانان بااستعدادى كه با اين همه زحمت و تلاش تحصيل كرده‌اند، جلوگيرى كرد. براى نمونه، من خودم در يكى از دانشگاه‌هاى پيشرو

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار از دانشگاه صنعتى شريف، 1/ 9/ 1378

[2] - بيانات رهبر معظم انقلاب در جمع دانشجويان و اساتيد دانشگاه صنعتى امير كبير، 9/ 12/ 1379