و چه پسر اين دغدغه را دارد؛ اين مطالبه و ميل را دارد؛ چون مسئله اساسى زندگى است؛ اما اين لازم ذاتى دانشجو نيست؛ اين لازم انسان بودن و جوان بودن اوست؛ دانشجو هم كه نباشد، اين احساس را دارد.

اما آن چيزى كه من اسمش را «بيدارى دانشجويى» مى‌گذارم و امروز در بين دانشجويان و غير دانشجويان معمول است و به آن «جنبش دانشجويى» مى‌گويند، مخصوص قشر دانشجو به حيث دانشجو است؛ يعنى متعلق به همه جوانان نيست؛ متعلق به همين جوانِ قبل از محيط دانشجويى هم نيست؛ متعلق به اين جوان بعد از دوره دانشجويى هم نيست؛ اين متعلق به محيط دانشگاه است؛ متعلق به همين چهار سال، پنج سال، شش سال است؛ همين مدتى كه شما در دانشگاه درنگ داريد؛ اين حقيقتى است كه وجود دارد.

جنبش دانشجويى- يا به همان تعبير درست‌تر، بيدارى دانشجويى- چيز جديدى نيست؛ يك چيز مخصوص ايران هم نيست؛ چون همان طور كه گفتيم، متعلق به محيط دانشگاه است.

اين بيدارى، خصوصياتى دارد؛ انگيزه‌هايى در آن هست و نتايجى بر آن مترتب مى‌شود. اگر اين خصوصيات، درست شناسايى شود مى‌تواند به عنوان يك منبع غنى و سرشار و فياض براى كشور و آن محيط [دانشگاه‌] و جامعه به كار گرفته بشود؛ اما اگر درست شناسايى نشود، ممكن است تضييع بشود؛ مثل ثروتى كه شما از وجود آن و يا از كاربرد آن اطلاع نداريد.

بدتر از اين، آن صورتى است كه شما كه صاحبش هستيد، اطلاع نداريد؛ اما يك دزد و يك دغل اطلاع دارد كه زير اين مخفى‌گاه، اين گنج هست؛ كاربردش هم اين است؛ لذا او مى‌آيد و استفاده مى‌كند؛ اين ديگر مى‌شود خسارت فوق خسارت! يكى از فرايض اوليه اولًا خود دانشجو، ثانياً مجموعه مديرانِ دانشجويان و دانشگاه‌ها، و ثالثاً مجموعه مديران كشور، شناسايى اين پديده ذاتاً دانشجويى است؛ يعنى بيدارى دانشجويى، يا جنبش دانشجويى، يا حركت‌