دغدغه ساير افراد، دغدغه‌هاى شخصى بود؛ دغدغه‌هاى اجتماعى نداشتند و دردهاى جامعه خودشان را حس نمى‌كردند.

مهم‌ترين آرزو براى يك دانشجو در آن موقع اين بود كه بتواند وسيله‌اى به دست بياورد و خودش را به خارج از مرزها برساند. دانشگاه مجذوب غرب بود و نمى‌خواست نوآورى بكند؛ نه اين كه استاد و دانشجو ميل به اين معنا نداشتند؛ فرهنگ غالب بر دانشگاه، اين فرهنگ نبود؛ فرهنگ وابستگى بود كه رژيم شاه هم آن را به شدت ترويج مى‌كرد. آن كسانى كه در داخل دانشگاه داعيه روشنفكرى داشتند، آن‌ها هم روشنفكران مردمى نبودند؛ روشنفكرهاى كافه‌اى و بريده از مردم بودند؛ خيلى از آن‌ها بعد از انقلاب رفتند و الان در كشورهاى اروپايى باز هم كافه‌اى‌اند و بيش‌ترين محيطشان، محيط كافه‌ها است! دانشگاه چنين وضعى داشت. انقلاب دانشگاه را از اين دو آفت بزرگ نجات داد؛ دانشگاه را خودانديش، مستقل، داراى اعتماد به نفس، داراى قدرت توليد- توليد فكر و توليد علم- مرتبط با قشرهاى مختلف مردم، مرتبط با فرهنگ مردمى و متصل به دلبستگى‌ها و عشق‌ها و جاذبه‌هاى موجود ميان مردم قرار داد؛ اين اهميت خيلى زيادى دارد.

من به شما بگويم، اين دو نكته، نكات مهمى هستند كه اگر از طرف بيگانگان و دشمنان خطرى دانشگاه را تهديد بكند، بمباران همين دو مركز اساسى و مهم است؛ اعتماد به نفس را از دانشگاهى بگيرند، بخواهند فكرها و تئورى‌هاى ترجمه‌اى را وارد محيط دانشگاه كنند و به مغز دانشجو و استاد رسوخ دهند و آن‌ها را از ايمان و دلبستگى‌هاى مردم جدا كنند؛ اين، آن خطر اساسى است‌. علاج هم عبارت است از حفظ اتصال فكرى با توده‌هاى مردم و به شدت چسبيدن و متمسك شدن به ريشه‌هاى اصولى انقلاب.[1]

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در جمع دانشجويان و اساتيد دانشگاه صنعتى امير كبير، 9/ 12/ 1379