رونوشت نامه‌اى به ناصرالدين شاه- و پاسخ وى- [1]

عرضه داشت بسده سنّيه و عتبه عاليه اعليحضرت شاهنشاهى رفع‌اللَّه لواء فخاره على هامات ملوك العالم و مجدّ به كلمة الاسلام بين‌الامم. چون اين عاجز به‌قصد رفتن نجد به بندر بوشهر وارد شدم، اعتماد السلطنه (صنيع الدوله) برحسب اراده ساميه اعليحضرت شهريارى، به‌دارالخلافه الهيه‌ام دعوت نمود، امتثال نموده حاضر شدم وللَّه الحمد شرف مثول حاصل شد و مورد نظر عاطفت ملوكانه گرديدم و اكنون مى‌خواهم به‌فرنگستان بروم و اجازه و رضايت اعليحضرت جهان پناه را اين عاجز اعظم واجبات ذمّه خود مى‌داند و براى استحصال اذن همايونى، كه جزآنم مقصدى ديگر نيست به عرض اين عريضه جسارت شد. و البته هرجا باشم خود را خادم به مقاصد مقدسه اعليحضرت شاهنشاهى كه حفاظت دين و صيانت حوزه مسلمين است مى‌دانم. اللّهم أيّد بآرائه الصائبة هذه الملّة البيضاء و شيّد بعز ائمه الثابتة اساس سلطنة هذه الأمة الغرّاء

والسلام‌

جمال‌الدين الحسينى‌

______________________________
[1] پاسخ شاه:

جناب آقاى سيد جمال‌الدين. مقصود ما از ملاقات شما حاصل شد و از آن خوشوقت شديم حالا هم‌كه بازميل بفرنگستان رفتن داريد بسيار خوب است و البته هرجا باشيد دعاى مارا فراموش نخواهيد كرد ماهم مرحمت لازمه را در حق شما را منظور داريم و محض اظهار و نمايش آن يك قوطى انفيه‌دان الماس نسبت به‌شما مرحمت فرموديم كه هميشه وجود همايون را در نظر داشته باشد. شهر رجب المرجب 1304- ناصرالدين شاه ميرزا على اصغر خان نخست‌وزير وقت حامل اين نامه بوده و قوطى انفيه را با هزار تومان و يك حلقه انگشتر از جانب خود، در منزل حاج محمد حسن امين‌الضرب برده تقديم سيد نموده، سيد عيناً وجه را پس داده انگشتر را در همان مجلس به حاج محمد حسين آقا فرزند امين‌الضرب مى‌بخشد. قوطى انفيه‌دان را نيز بعد از چند روز به يكى از آشنايان خود اعطاء نموده، پايتخت كشور خويش را ترك و از راه روسيه به اروپا مسافرت مى‌كند. رونوشت اين سؤال و جواب كه به خط پدر نگارنده در همان تاريخ نوشته شده، فعلًا در نزد نويسنده اين سطور موجود است.

صفات‌اللَّه جمالى‌