و حتّى مى‌خواهند وانمود كنند كه گناهى از او سر زده و او پس از پشيمان شدن، به جنگ پرداخته است. آنان براى اشاره به همين معنا مى‌نويسند:

كان ديّناً عابداً خرج في جيش تابوا إلى اللَّه من خذلانهم الحسين الشهيد، وساروا للطلب بدمه، وسمّوا جيش التوّابين؛[1]

او مردى ديندار و عابد بود و به دليل كوتاهى‌اش در مورد حسين‌ عليه السلام‌ با لشكرى كه به سوى خدا توبه كرده بودند، به خون‌خواهى حسين شهيد عليه السلام‌ قيام كرد و نام آن لشكر به توّابين (توبه كنندگان) معروف شد.

اين لشكر همان لشكرى است كه با سپاه شام رو به رو شدند و بزرگان لشكر ابن زياد و شخصيت‌هايى كه كوفه آن روز را اداره مى‌كردند و به شام رفته بودند را در حمله‌اى به قتل رساندند. گفتنى است كه ماجراى توّابين، خود تاريخى جداگانه دارد.

تعقيب فراريان‌

پس از اين‌كه ابن زياد عدّه‌اى از همراهان حضرت مسلم عليه السلام را به شهادت رسانيد، مسلم بن عوسجه، حبيب بن مظاهر و برخى ديگر را تحت تعقيب قرار داد؛ ولى نتوانست دست‌گيرشان كند.

كوفه در كنترل ابن زياد

با اين اقدامات، شهر كوفه به طور كامل تحت تسلّط و قدرت ابن زياد قرار گرفت و اين در حالى بود كه سيّدالشهداء عليه السلام نيز در كربلا به سر مى‌بردند.

در چنين زمانى و پس از اجراى اين برنامه‌ها، ابن زياد بر فراز منبر قرار گرفت و خطاب به مردم گفت:

[1] - تاريخ الاسلام: 3/ 395