وى در زمره اصحاب امير مؤمنان على عليه السلام بوده‌[1] و از جمله كسانى است كه در جنگ جمل‌[2] و صفّين‌[3] در ركاب آن حضرت شركت كرده است.

تاريخ نگاران اهل سنّت در ادامه مى‌نويسند:

او به همراه حبيب بن مظاهر از شيعيان بزرگ كوفه نامه‌اى به امام حسين عليه السلام نوشته و او را به كوفه دعوت كردند.

تا به اين جا كلمات مورّخان و تاريخ نگاران اهل سنّت درباره وى متحد است؛ اما از اين پس؛ يعنى از زمان نوشتن نامه به حضرت سيدالشهداء عليه السلام و رسيدن جواب نامه به وى، تا زمانى كه به قصد انتقام از قاتلين حضرت سيدالشهداء عليه السلام و در زمره توّابين قيام مى‌نمايد، سخنان درباره وى و اين كه چرا به يارى اباعبداللَّه عليه السلام نپرداخت و در اين مدت كجا بوده مختلف است كه ما به پاره‌اى از اين اظهار نظرهاى مختلف مى‌پردازيم:

برخى مى‌گويند: «ترك القتال معه»؛[4]

برخى ديگر مى‌گويند: «تخلّوا عنه»؛[5]

عده‌اى ديگر مى‌نويسند: «عجز عن نصره»؛[6]

مورخانى ديگر مى‌نگارند: «تخلّف عنه ثمّ ندم»؛[7]

[1] - التاريخ الكبير: 4/ 1؛ الأخبار الطوال: 185 و 186

[2] - الطبقات الكبرى: 4/ 292

[3] - همان 6/ 25؛ الاستيعاب: 2/ 650؛ الإصابة 3/ 144؛ تاريخ بغداد: 1/ 215؛ سير أعلام النبلاء: 3/ 395؛ تهذيب التهذيب 4/ 175

[4] - الاستيعاب: 2/ 650؛ اسد الغابه: 2/ 351؛ تاريخ بغداد: 1/ 216

[5] - البداية والنهاية: 8/ 280؛ العقد الثمين: 4/ 238

[6] - سير أعلام النبلاء: 3/ 395؛

[7] - الإصابه: 3/ 144