سيّدالشهداء عليه السلام به مكانى به نام «عقبة البطن» رسيد، به اصحابش فرمود:

ما أراني إلّامقتولًا.

قالوا: وماذاك يا أبا عبداللَّه؟

قال: رؤيا رأيتها في المنام.

قالوا: وما هي؟

قال: رأيت كلاباً تنهشني أشدّها عليّ كلب أبقع؛[1]

خود را نمى‌بينم مگر كشته شده.

اصحاب عرض داشتند: اى اباعبداللَّه! اين چه سخنى است كه مى‌فرماييد؟

فرمود: خوابى است كه ديده‌ام.

عرض داشتند: چه خوابى ديده‌ايد؟

فرمود: سگ‌هايى را ديدم كه مرا گاز مى‌گيرند و بدترين آن‌ها سگى پيس و ابلغ بود.

امام حسين عليه السلام در بين راه بارها از واقعه كربلا خبر دادند و نزديكى‌هاى كربلا نيز اين شعر را خواندند و فرمودند:

من از دنيا مى‌گذرم و مرگ براى جوانمرد عيب و عار نيست.

آن گاه كه نيت او خير باشد و جهاد كند در حالى كه مسلمان باشد.

و شخصاً به مردان نيكوكار احسان نمايد.

[1] - كامل الزيارات: 157

[2] - الإرشاد: 2/ 81؛ الكامل فى التاريخ: 4/ 49؛ تاريخ الطبري: 4/ 305؛ البداية والنهايه: 8/ 187