علاوه بر خاشع بودن، بايد مجراى فيض و مايه حيات باشد.

قرآن كريم مى‌فرمايد: «وانّ من الحجاره لمّا يتفجرو منه الانهار و ان مِنها لما يشقق فيخرج منه الماءِ و انّ مِنها لما يَهبِط من خَشتِه»[1]

بعضى از سنگها هستند كه از آنها جوى‌ها جارى مى‌شود و بعضى سنگها هستند كه مى‌شكافند و آب از دل آنها بيرون مى‌شود و بعضى از سنگها از بيم خدا فرو مى‌ريزند.

لذا خوب است ساعى ميان صفا و مروه با اين بينش سعى كند و اين چند صفت سنگى را در خود زنده كند؛ يعنى خاشع بودن، مايه حيات ديگران بودن و ثابت و استوار بودن. به اين جهت وقتى كه از عمل سعى فارغ مى‌شود داراى كمالات مذكور خواهد بود.[2]

نمايش تصوير

[1] - بقره، آيه 74.

[2] - فتوحات مكيه، ج 10، باب 72، فصل 360.