خوردهايى ميان نمازگزاران و عابران در مسجدالنبى و مسجدالحرام به وجود مى‌آمد. اكنون هم گاهى چنين حوادثى مشاهده مى‌شود.

آنچه از فتاوا و عمل اهل سنّت در مورد عدم جواز عبور در مقابل نمازگزار استفاده مى‌شود اين است كه آنان از اين نهى چنين استفاده كرده‌اند كه با گذشتن شخص يا حيوانى از مقابل نمازگزار نماز او قطع شده، ارتباطش با خدا بريده مى‌شود! گويى اينان ارتباط نمازگزار را با خداوند، يك رابطه مادى مانند ارتباط تلفنى مى‌پندارند! و نمى‌دانند كه ارتباط نمازگزار با خداوند در نماز ارتباطى معنوى است.

از بررسى روايات شيعه چنين بر مى‌آيد كه امامان معصوم (ع) با اين تفكر بدوى مخالف بوده‌اند. گواه اين معنى اين است كه از بعد از پيامبر اكرم (ص) تا زمان امام حسن عسگرى (ع) رواياتى از امامان شيعه در رد اين تفكر نقل شده كه نشاندهنده مخالفت آنان با اين عمل است.

به عنوان نمونه امام چهارم (ع) مى‌فرمايد: پدرم نماز مى‌خواند، شخصى از مقابلش گذشت. يكى از همراهان پدرم او را از اين كار بازداشت. چون امام از نماز فارغ شد، فرمود: چرا مانع عبور او شدى؟ پاسخ داد: به علت اينكه ميان تو و محراب نماز فاصله انداخت. امام فرمود: واى بر تو؛ خداوند به من نزديكتر از آن است كه كسى بتواند با عبور خود بين من و او جدايى بيندازد.[1]

[1] - وسائل‌الشيعه، ج 2، ص 436.