6. عمده دلايل امتياز و اهميت جهان‌بينى توحيدى را مى‌توان در موارد ذيل برشمرد: نخست آن‌كه در اين بينش، مدار هستى بر دايره وجودى بى‌مثال و غنى بالذات و مقتدر مطلق شناخته مى‌شود كه دارا مالكيت طلق بر تمام هستى بوده و كل هستى نسبت به او صرف ربط و عين تعلق بوده و ماهيتى از اويى و به سوى اويى دارند.

دوم، به دليل ارج‌مندى شايانى است كه در اين بينش براى ذات انسانى بوده كه براساس چنين شرافت مترقّى‌اى، انسان به عنوان جانشين خداوند، مسجود فرشتگان الهى مى‌شود و تمام آسمان‌ها و زمين تحت تسخير او قرار مى‌گيرد.

سوم، آن‌كه هويت واقعى انسان مربوط به بعد روحانى اوست و منتها مقصد انسان قرب خداوند مى‌باشد كه به شرط بهره‌مندى از هدايت‌هاى عقل سليم و واقع شدن در مسير ولايت تشريعى حضرت حق، توان ره‌پويى به اين مقصد والا را خواهد داشت. ازاين‌رو، انسان به حكم عقل و تأييد و تأكيد وحى، مكلف و موظف است كه سرنوشت خويش را با حسن انتخاب و اختيار خود در نيل به اين هدف، رقم زند.

چهارم، آن‌كه حيات پايدار اخروى، سراى حقيقى انسان است و ارزش دنيا صرفا به اين است كه بتوان از بهره‌هاى آن زادراه آخرت را جست و در غير اين صورت متاعى گذرا و بى‌مقدار است و توجه صرف به آن جز افسوس و دريغ براى انسان به بار نخواهد آورد.

7. جهان‌بينى توحيدى از آن‌جا كه مقبول عقل و منطق بوده و مستدل و قابل اثبات است و از سوى ديگر، انديشه بيهوده‌گرايى و پوچى را از اذهان زدوده و آرمان‌ساز و آرزوآفرين است و اهدافى با ارزش و مقدس را در برابر انسان قرار داده و ازاين‌رو تعهدآور و مسئوليت‌ساز است، بسيار ممتاز و ستوده مى‌باشد.