مردم اجازه مى‌دهند خود را عليه ديكتاتورى مجهز كنند .... بنابراين من معتقدم كه آن‌چه اهميت دارد نوع دولت است، يعنى دولت را بايد بتوان بدون خون‌ريزى بركنار كرد، بعد از آن دولتى جديد قدرت را به دست مى‌گيرد.[1] مايلم هشدار دهم كه اگر به مردم يا كودكان، بياموزيم كه آنها در نظامى مبتنى بر حكومت مردم زندگى مى‌كنند، كارى خطرناك انجام داده‌ايم؛ زيرا اين مطلب حقيقت ندارد و نمى‌تواند هم داشته باشد ... اين كار ممكن است بر برداشت آنها از دنيا و امور سياسى، تأثير بد و نامطلوب برجاى گذارد. حتى ممكن است به تروريستم منجر شود. در واقع، با اين‌گونه موارد برخورد داشته‌ام.[2] نگرش‌ها و تبيين‌هاى گوناگون از چيستى دموكراسى، گرچه از يك سو نشانه تشت و عدم توافق در ماهيت دموكراسى و عناصر دخيل در آن مى‌باشد؛ اما به طور حتم اين تعاريف در نهايت در يك نكته تمركز و محور تلاقى هم‌ديگر را در تكيه بر اصطلاح دموكراسى پوشش مى‌دهند و واقعيتى را نمودار مى‌سازند كه در نهان اين ديدگاه‌ها عامل توجّه به دموكراسى بوده است.

5. خواست و اراده مردم، محور مشروعيت، در تبيين‌هاى دموكراسى‌

در تبيين‌هاى مختلف «دموكراسى» به نوعى تلاش شده است تا به خواست و اراده مردم، كه در عصر كنونى، به نهايى‌ترين و درعين‌حال عقلانى‌ترين اصل توجيه‌گر اقدامات در عرصه سياست و حكم‌رانى بدل شده است، تأكيد و از آن بهره‌بردارى شود.

در تعريف واقع‌بينانه از دموكراسى به حاكميت نخبگان، گفته مى‌شود كه نخبگان‌

[1] - همان، ص 122.

[2] - همان، ص 124.