مقدمه‌

انبياى الهى در طول تاريخ، مطمئن‌ترين «الگوى سعادت» را براى حيات فردى و اجتماعى انسان‌ها، به ارمغان آورده، درصدد برآمدند تا عبوديت در برابر حق تعالى را كه «حاكميت اصيل و بالذات» از آن اوست، در وجود انسان‌ها نهادينه كنند و آنان را به سامان‌ناپذير بودن راه‌كارهاى صرفا بشرى، در ايجاد جامعه‌اى تعالى‌جو رهنمون شوند.

حركت الهى انبيا با بعثت نبى گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله به نهايى‌ترين برنامه تعالى‌بخش ختم مى‌شود كه به طور حتم اجراى كامل آن، با ابعاد فراگيرش از جمله در ايجاد «حكومتى مشروع و عقلانى» در تضمين سعادت حقيقى انسان؛ بسيار مؤثر و راه‌گشا خواهد بود. امرى كه در حكومت علوى به منضّه ظهور رسيد و آن را به عنوان شاخص‌ترين حكومت حق و مشروع معروف گردانيد. ازاين‌رو شايسته است حقايق چنين حكومتى، از زواياى مختلف از جمله «مبناى مشروعيت» مطالعه شود كه نوشتار حاضر درصدد اين مهم است.

1. موضوع نوشتار

نوشتار حاضر در راستاى تبيين يكى از مهم‌ترين شاخص‌هاى حاكميت، يعنى‌