امّا اين ادّعا، اولا خلاف آيات صريح قرآنى است كه قرآن را؛ بيان، نور، تبيان براى هدايت و نه ايجاد حيرت و ابهام، معرفى كنند.

ثانيا، صحيح است كه متن دين‌دارى تبويت و تدوين مورد نظر آنان نيست، اما آيا اين به معناى مبهم بودن دين و عدم امكان فهم و درك پيام دين است؟!

آرى، قرآن به عنوان متنى وحيانى كه در همه اعصار اعجازى ماندگارى است، بر سياق نوشته عادّى بشرى نمى‌باشد؛ لذا هر انديشه‌اى را امكان راه‌يابى به همه معارف آن نيست، ولى اين امر، نه به معناى آن است كه پس قرآن را بايد كنار گذاشت، بلكه لازم است در فهم دقيق آن از منطق استوار محكمات قرآن سود جست و در پرتو تبيين‌هاى پيشوايان معصوم دين، راهى متقن به فهم دين گشود. در حال حاضر اگر از توده عوام مسلمان، سؤال‌هايى درباره جهان‌بينى، انسان‌شناسى و جامعه انسانى توده عوام مسلمان، سؤال‌هايى درباره جهان‌بينى، انسان‌شناسى و جامعه انسانى پرسيده شود، از ديدگاه دينى، داراى بينشى خاصّ بوده در اين موارد باورهاى روشنى دارند؛ البتّه عالم دينى در اين باب‌ها حرف‌هاى شفّاف‌تر، مستدل‌تر و كامل‌ترى ارائه مى‌دهد. اگر عالم و عامى در ابراز اين معارف، منبعى جز متن دين ندارند، آيا سزاوار است به دين اتّهام جيرت‌افكنى زده شود؟!

4. مدّعيان رازآلودگى دين، براى به كرسى نشاندن نظريه سكولارى خود به يك‌سرى مسائل دقيق چون قضاوقدر، جبر و اختيار، افعال و اوصاف بارى‌تعالى و مباحثى از اين دست تمسّك مى‌كنند.

امّا اوّلا، حيرت و سرگردانى انسانى كه خود را از بهره‌مندى چشمه زلال معارف اهل بيت عليهم السّلام محروم نموده و درصدد است، با بسنده كردن به عقل در حال تكامل خود و فهم محدود خويش به درك معارف دقيق دين نائل آيد، روشن است كه‌